Δάσκαλος Ζωής 7ο, Οι εποχές αλλάζουν

Ο Σοφός του Δάσους

        Ντίνος Ταξιάρχης     

μέρος 7ο, τελευταίο

Οι παραισθήσεις δεν είναι μόνο
μια άρρωστη κατάσταση της ψυχής...
Είναι κι ο φόβος της αλήθειας.

Ο Πα-Ρα-Ρα δεν ήταν πια ούτε πλούσιος, ούτε δάσκαλος. Έχασε τα πάντα σε επιχειρήσεις. Κατάντησε ζητιάνος, μια σκιά ανθρώπινη, λες και δεν είχε σάρκες και κόκαλα  Ήταν μια τιμωρία ή ο εξοστρακισμός της τύχης του;  Όλα παίζονται σ' ένα παιχνίδι μεγάλο ή μικρό. Κέρδη και ζημιές ανταλλάσσουν χέρια. Αλλά εκείνος που κερδίζει είναι ο χρόνος που τα βλέπει και σαρκάζει....   

Το μίσος όμως του Πα-Ρα-Ρα, που έκαιγε μέσα του ασίγαστα, του έδινε ζωή. Θυμήθηκε το δάσος που ζούσε ο Χα-Χα-Χα, κι εκεί ρίζωσε. Τον περίμενε να τον πλήξει πισώπλατα. Το μαχαίρι που έκρυβε μέσα στον κόρφο του θα έλεγε την τελευταία λέξη. Μ' αυτό φαντάζονταν ότι θα έπαιρνε από τον Χα-Χα-Χα την εξουσία της σοφίας...

Η φτώχεια δεν το έκανε σοφότερο, δεν είδε τη ματαιότητα...
Ο Χα-Χα-Χα ήταν το πιο φημισμένο πρόσωπο της χώρας και το πιο σεβαστό. Τι θα πει δολοφόνος...
Όλοι είμαστε δολοφόνοι χωρίς να το καταλαβαίνουμε... Όχι με μαχαίρι...
Με την αδιαφορία, τον εγωισμό, την πλεονεξία. Έτρεμε μες στα κουρέλια του, το πάθος του Πα-Ρα-Ρα, από την ηδονή του επικείμενου φόνου. Το ένιωθε πως πλησίαζε η ώρα, σαν να είχε επικοινωνήσει με τον ίδιο τον Χα-Χα-Χα, για να ανακοινώσει το συνταραχτικό νέο. Το φόνο του. 

Ο δάσκαλος "γέρικο δέντρο" πια, αποφάσισε να γυρίσει στο αγαπημένο του δάσος.

Το ταξίδι του γυρισμού είχε αρχίσει. Το περιπλανώμενο έπρεπε να ησυχάσει μέσα τους. Πήραν όση σοφία μπόρεσαν από τα ζωντανά και νεκρά πράγματα που συνάντησαν....

ο Πα-Ρα-Ρα σύρθηκε σαν φίδι... είδε, άκουσε κι απομακρύνθηκε.
- Εδώ, Χα-Χα-Χα, σ' έχω μέσα σ' αυτή τη χούφτα μου. Εσύ,  εγώ και το πάθος μου για ό,τι δεν κέρδισα, και η ζήλεια μου, γιατί να μην είμαι εσύ και να 'μαι εγώ;... 

Ο δάσκαλος Χα-Χα-Χα πέρασε μια ήσυχη βραδιά μέσα σ' αυτό το δάσος, που είχε για πρώτη φορά μιλήσει με τη φύση για να διδαχτεί. Μέσα καταλάβαινε ότι κάτι δεν πάει καλά.
Έπρεπε να μιλήσει στους μαθητές του. Τους κάλεσε γύρω του:
- Όπως η αρχή έχει μια αρχή, έτσι και το τέλος... Το δικό μου τέλος έχει μια αρχή κι είστε εσείς οι μαθητές μου.  Μην την παραβείτε και μην την περιφρονήσετε. Θα τη συνοδέψετε μέχρι το δικό σας τέλος, που θα έχει τη δικιά του αρχή. Γιατί ό,τι αρχίζει δεν τελειώνει με το θάνατο αλλά μεταβάλλεται...

Ο Πα-Ρα-Ρα καραδοκούσε. Είχε κάνει ασκήσεις, χτυπώντας το μαχαίρι του πάνω στα δέντρα. Να το βαστάει γερά και να μην τρέμει. 
Το βράδυ που προσδοκούσε ήρθε... Σκοτεινό κι ασέληνο. Θα γλιστρούσε σαν αόρατη σκιά ανάμεσα στους κοιμισμένους μαθητές... με αναμμένο κερί θα έφεγγε το πρόσωπο, για να μην κάνει λάθος. 
Ο Χα-Χα-Χα όμως δεν κοιμόταν, τα μάτια παίζανε με άπιαστα όνειρα. Ήταν ένας σοφός ονειροπόλος που πίστευε πως με τις συνεχείς μεταλλαγές ο άνθρωπος θα υψωθεί πάνω από τον εαυτό του. 
Ο Πα-Ρα-Ρα ήταν η απόδειξη της ουτοπίας του. Όρθιο, τον είδε μπροστά του, να βαστάει το κοφτερό μαχαίρι του έτοιμος να το βυθίσει στην καρδιά του με όλη του τη δύναμη. 
- Ήρθες πάνω στην ώρα Πα-Ρα-Ρα, που λογάριαζα να φύγω...
- Περίμενα χρόνια αυτή τη στιγμή Χα-Χα-Χα, και βλέπεις έγινα σαν και σένα ζητιάνος... για να ζητιανέψω τη δική σου σοφία...  
- Μα η σοφία Πα-Ρα-Ρα δε δίνεται στους ζητιάνους. Γιατί ο ζητιάνος ζητιανεύει για το στομάχι του. Η σοφία είναι αφαίρεση του νου, κενό... Καταλαβαίνεις;
- Δε θα συζητήσω μαζί σου Χα-Χα-Χα, τι είναι σοφία και τι δεν είναι... Ίσως υπάρχει στο μεταθάνατο... Γελώντας σαρκαστικά χα-χα-χα... Τώρα θα σκέφτεσαι, Χα-Χα-Χα πως ένας πλούσιος σοφός σαν και μένα πως κατάντησε ζητιάνος. Έπεσα από τα πλούτη στη φτώχεια. Πήρα ένα μάθημα, που δε το σηκώνω. Τώρα θέλω ν' ανέβω ακόμα ψηλότερα. Και με τη δικιά σου θέση θα τα καταφέρω. Θα γίνω ο νέος Χα-Χα-Χα!...
Το ειρωνικό χα-χα-χα του δάσκαλου Χα-Χα-Χα ήταν η παλμική διαταγή στο μαχαίρι που ριζώθηκε μέσα στην καρδιά του Χα-Χα-Χα....
- Τώρα τελειώσανε όλα κι αρχίζω από την αρχή.
- Μα η σοφία δεν είναι η αρχή αλλά το τέλος... Ψιθύρισε ο λαβωμένος Χα-Χα-Χα.
- Τι θράσος έχει η ψυχή σου να αντιμιλά σ' ένα σοφό...ούρλιαξε σαν λύκος ο Πα-Ρα-Ρα.

Οι μαθητές του Χα-Χα-Χα ξύπνησαν απότομα, σαν να έβλεπαν ένα άσχημο όνειρο. Είδαν αυτή την αποτρόπαια σκηνή κι όρμησαν να πιάσουν τον Πα-Ρα-Ρα.
- Αφήστε τον να φύγει. Είναι νεκρός από τη γέννηση του...
είπε ο δάσκαλος, ενώ είχε γεμίσει αίματα.
Οι μαθητές προσπάθησαν να σταματήσουν τα αίματα όπως μπορούσαν. Ο Πα-Ρα-Ρα βρήκε την ευκαιρία να το σκάσει.
Ο Χα-Χα-Χα είπε στους μαθητές του να τον δέσουνε στο δέντρο που αγάπησε και ν΄αφήσουν το αίμα του να ποτίσει τις ρίζες του. Έτσι θα γίνει ένα με το δέντρο, θα 'χει τη δροσιά του κι αυτό με το αίμα του, μια ενότητα.
- Κι όταν πεθάνω, αγαπητά μου παιδιά, να σκάψετε ένα λάκκο κοντά στις ρίζες του. Εκεί η ανάπαυση μου θα 'χει τη ζωή των δέντρων...

Τοποθέτησαν το δάσκαλο, απαλά-απαλά, σαν κάτι το πολύ εύθραυστο που κινδύνευε να σπάσει,  σ' έναν ευρύχωρο λάκκο μπροστά από το δέντρο... Το σκυλί του δάσκαλου, λίγο άρρωστο κι αυτό, εδώ και μέρες, άρχισε να σκαλίζει με τα πόδια του... Άνοιξε μια μικρή λακκούβα μέχρι να χωράει το σώμα του, πάνω στη μεγάλη που βρίσκονταν το αφεντικό του. Σωριάστηκε νεκρό με ένα μικρό γαύγισμα που έμοιαζε με αποχαιρετισμό.

Ο Πα-Ρα-Ρα κίνησε φιδίσια το σώμα του και βρέθηκε μέχρι το νεοσκαμμένο τάφο του δασκάλου Χα-Χα-Χα. Τώρα ένιωθε σαν ο μόνος εξουσιαστής του στοχασμού.. 
Τώρα ήταν ελεύθερος... καμιά τύψη δεν τον κυνηγούσε, καμιά ενοχή. Ένιωθε πως είχε αγοράσει ένα αντικείμενο που ήταν πια δικό του...
Από μακριά ακούστηκε ένα ταμπόυρλο που έβγαζε ανατριχιαστικούς ήχους κι έκανε τη νύχτα εφιαλτική. Μα τι είναι αυτό το ταμπούρλο που όλο πλησιάζει ο ήχος του και πιο δυνατός;
Δεν έβλεπε... μόνο άκουγε...Άκουγε το ταμπούρλο, όλο και πιο δυνατά...  Του τυμπάνιζε τ' αυτιά και του έδινε στα νεύρα.
Όλο αυτό το μεγαλείο που ένιωθε μέσα του, άρχισε να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Τώρα μπροστά στα μάτια του φαίνονταν ένα πελώριο ταμπούρλο, που έπαιζαν κάποια λαμπερά χέρια, λες και δεν είχαν ώμους να στηριχτούν. Ξεκολλημένα κι αδέσποτα χτυπούσαν το ταμπούρλο όλο και πιο δυνατά. Ο Πα-Ρα-Ρα ένιωσε μέσα του μια σεισμική δόνηση και ησύχασε κάπως όταν είδε πίσω από το ταμπούρλο ένα παιδί:
-Ποιος είσαι εσύ που πληγώνεις την ηρεμία της νύχτας με το ταμπούρλο σου; Και τι γυρεύεις παιδί πράγμα, σ' αυτή τη φοβερή μοναξιά; 
Και το παιδί απάντησε:
- Δε με αναγνωρίζεις; Είμαι ο μαθητής σου με το ταμπούρλο. Δε θυμάσαι που όταν δίδασκες χτυπούσα το ταμπούρλο
 για να ξυπνήσουν οι μαθητές σου, για να παρακολουθήσουν το μάθημά σου;
Ο Πα-Ρα-Ρα σκέφτηκε λίγο κι έπειτα είπε:
- Τίποτα δε θυμάμαι, αλλά εσύ γιατί χτυπάς δαιμονισμένα το ταμπούρλο σου που είναι τόσο βαρύ και μεγάλο, που δεν μπορείς να το σηκώσεις;
- Δεν το έμαθες Πα-Ρα-Ρα, ότι η πόλη πέθανε από τους ήχους που σκάνε σαν βροντές στ' αυτιά; Μόνο εσύ μένεις ζωντανός... Μα ήρθε και η σειρά σου...
Και το παιδί άρχισε να χτυπάει το ταμπούρλο ρυθμικά κι άγρια, μες στ' αυτιά του Πα-Ρα-Ρα.  Τα σχέδια του ναυάγησαν, ούτε ένα μάθημα δεν πρόλαβε να πει, ούτε στον εαυτό του...

Όλα περάσανε, η πόλη ξαναχτίστηκε από την αρχή. Ποιος σοφός δάσκαλος γεννήθηκε πάλι;  Και ποιος δάσκαλος Πα-Ρα-Ρα, με το δολοφονικό του μαχαίρι;
Ο χειμώνας φεύγει κι έρχεται η άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο... 

Ντίνος Ταξιάρχης,

σπαράγματα από το "Ο Σοφός του Δάσους" Εκδόσεις Δρομεύς

_______________________________________________________τέλος 7ου μέρους, τελευταίο

Η ζωή για τον άνθρωπο δεν είναι μόνο ένα πρόβλημα επιβίωσης, αλλά και μια εσωτερική αγωνία. Αναζητά απαντήσεις σε πολλά υπαρξιακά ερωτήματα.

Ο συγγραφέας ερευνά το μυστήριο της ζωής μέσα από το διαλογισμό, ενώ ταυτόχρονα τονίζει και καυτηριάζει τους απατηλούς νοητικούς καθρέφτες... Οι ήρωές του, θέτουν ερωτήματα και δίνουν απαντήσεις κοινωνικού και φιλοσοφικού περιεχομένου.

Κεντρικός ήρωας είναι, ο σοφός δάσκαλος ο Χα-Χα-Χα. Το όνομά του είναι ένα επιφώνημα και παίρνει τη σημασία του ανάλογα με τον τονισμό του.
Το άλλο πρόσωπο του έργου -κάτι σαν αντίποδας του σοφού δάσκαλου- είναι ο πλούσιος σοφός Πα-Ρα-Ρα, που σημαίνει άνθρωπος του παρά. Οι συγκρούσεις μεταξύ τους είναι σφοδρές, δραματικές.
___________________

* Ο Ντίνος Ταξιάρχης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε δραματική τέχνη στη σχολή Εθνικού θεάτρου.Έργα του έχουν μεταφραστεί στα Γαλλικά, Ιταλικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ρουμάνικα, Σλοβένικα. Έχει εκδόσει 36 βιβλία, Ποίηση πεζογραφία, θέατρο. Είναι ιδρυτής του θεάτρου του ενός. Τιμήθηκε με το Κρατικό βραβείο για το μυθιστόρημα του, "Ένας παράξενος άνθρωπος" , καθώς και το βραβείο θεατρικών συγγραφέων για τη θεατρική του δράση στο εξωτερικό. Ασκεί κριτική  βιβλίου και θεάτρου. Είναι μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων καθώς και του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου.

  Neo Perasma