Η Ενότητα της Στεριάς με το Νησί

Υπερβαίνοντας το Σώμα 
και το Νου  

ΥΠΑΡΧΕΙ  διαχωρισμός ανάμεσα στο σώμα και στο νου, στην ύλη και στη συνειδητότητα, στο σωματικό και στο πνευματικό ;

Το πρώτο πράγμα -βήμα- που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι ο διαχωρισμός ανάμεσα στο σώμα και στο νου είναι απολύτως λανθασμένος. Αν αρχίζει κάποιος μ' αυτό το διαχωρισμό, δεν θα φτάσει πουθενά. Τίποτα δεν μπορεί να βγει από αυτό, επειδή κάθε βήμα έχει τη δική του λογική εξέλιξης. 

Για κάθε αναζητητή, αυτή η αντίληψη του διαχωρισμένου ανθρώπου, αυτή η αντίληψη της δυαδικής ύπαρξης -του σώματος και του νου, του φυσικού και του πνευματικού- είναι ένα λανθασμένο βήμα. Η ύπαρξη είναι αδιαχώρηστη. Όλοι οι διαχωρισμοί είναι απλώς νοητικοί. Ο ίδιος ο τρόπος που κοιτάζει ο νους τα πράγματα προκαλεί δυαδικότητα. 
Η φυλακή του νου προκαλεί δυαδικότητα.

Είναι δύσκολο για το νου να αντιληφθεί δύο αντιφατικές έννοιες ως μία. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.  Του είναι δύσκολο να αντιληφθεί δύο αντίθετους πόλους ως έναν. 
Ο νους έχει την παρόρμηση, την εμμονή να είναι συνεπής. Δεν μπορεί να συλλάβει πως το φως και το σκοτάδι μπορούν να είναι ένα.  Αυτό είναι ασυνεπές, είναι παράδοξο!

Δημιουργεί αντιθέσεις: Θεός και διάβολος, ζωή και θάνατος, αγάπη και μίσος. Δεν μπορεί ν' αντιληφθεί την αγάπη και το μίσος ως μία ενέργεια. Το μίσος είναι το αντίθετο της αγάπης και η αγάπη είναι το αντίθετο του μίσους. Είναι πολύ δύσκολο για τον νου, που ζητάει συνέπεια. Έτσι, μαθαίνει να τα  διαχωρίζει. Τότε νιώθει βολικά - και όχι με την αλήθεια, όχι με την πραγματικότητα.

Το πρώτο βήμα

Είναι βολικό να χωρίζεις τον εαυτό σου στα δύο -το σώμα κι εσύ.  Τη στιγμή όμως που διαχωρίζεις έχεις κάνει το πρώτο λάθος βήμα. Αν δεν επιστρέψεις πίσω και δεν αλλάξεις το πρώτο βήμα, μπορεί να περιπλανιέσαι για πολλές ζωές, μα δεν θα βγει τίποτα.

Το σώμα κι εσύ δεν είσαστε δύο. Το να χωρίζεις τον εαυτό σου στα δύο, είναι τεχνητό. Στην πραγματικότητα, πάντοτε νιώθεις πως είσαι ένα, το πρόβλημα όμως εμφανίζεται από τη στιγμή που αρχίζεις να το σκέφτεσαι. 
Αν πονάει το σώμα σου, εκείνη τη στιγμή δεν νιώθεις ποτέ πως είσαι δύο. 

Στο παρόν, δεν υπάρχει διαχωρισμός. Αν σου βάλουν ένα μαχαίρι στο στήθος, εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός. Δεν σκέφτεσαι ότι θα σκοτωθεί το σώμα σου. Σκέφτεσαι ότι θα σκοτωθείς εσύ.  
Αργότερα όταν θα έχει γίνει ανάμνηση, θα τα διαχωρίσεις. Θα κοιτάξεις τα γεγονότα και θα τα σκεφτείς. Μπορεί να πεις ότι το σώμα σου έφτασε πολύ κοντά στο να σκοτωθεί. Αυτό όμως δεν μπορείς να το πεις την στιγμή που συμβαίνει το γεγονός. 

Όποτε αισθάνεσαι, νιώθεις ενότητα. Όποτε σκέφτεσαι, αρχίζεις να διαχωρίζεις.  Τότε προκαλείται εχθρότητα. Αν εσύ δεν είσαι το σώμα, τότε εμφανίζεται η διαμάχη και προκύπτει η ερώτηση: 

"Ποιος είναι το αφεντικό;"  

Τότε το εγώ αρχίζει να νιώθει πληγωμένο και από αυτό το σημείο θα ξεκινήσεις να καταπιέζεις το σώμα.  Όταν καταπιέζεις το σώμα, καταπιέζεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Όταν πολεμάς το σώμα, πολεμάς τον ίδιο σου τον εαυτό. Σ' αυτό το σημείο προκαλείται εμπλοκή, δημιουργείται σύγχυση, εσωτερικά, που μπορεί να γίνει ακόμα και αυτοκτονική τάση. 
Ακόμα κι αν προσπαθήσεις, δεν μπορείς να καταπιέσεις στ' αλήθεια το σώμα σου. Πώς μπορεί το δεξί μου χέρι να καταπιέσει το αριστερό; Μοιάζουν δύο, όμως μέσα και στα δύο ρέει η ίδια ενέργεια. 
Μπορώ ν' αφήσω το δεξί μου χέρι να σπρώξει το αριστερό και μπορώ να προσποιηθώ ότι το δεξί χέρι έχει κερδίσει. Την επόμενη στιγμή όμως, μπορώ να σηκώσω το αριστερό μου χέρι και τότε ....δεν θα το σταματάει τίποτα. 

Αν γνωρίζω ότι και τα δύο χέρια είναι δικά μου, τότε είναι παράλογη η προσπάθεια να καταπιέσω το ένα. Ο αγώνας είναι παράλογος, επειδή ποιός θα καταπιέσει ποιόν; 
Ποιος θα πολεμήσει ποιον;   
Αν μπορείς να νιώσεις άνετα με το σώμα σου, μπορείς να κάνεις το πρώτο βήμα, που θα είναι το σωστό βήμα.  Δεν θα έρθει ούτε διαχωρισμός ούτε καταπίεση. 

Αν διαχωρίζεις τον εαυτό σου από το σώμα σου, θα ακολουθήσουν αυτόματα πολλά πράγματα. Όσο περισσότερο καταπιέζεις το σώμα, τόσο πιο απογοητευμένος θα είσαι, επειδή η καταπίεση είναι ανέφικτη. Μπορεί να υπάρχει μια στιγμιαία ανακωχή, ύστερα όμως θα νικηθείς και πάλι. 

Όσο πιο απογοητευμένος γίνεσαι, τόσο περισσότερο μεγαλώνει και πλαταίνει το χάσμα ανάμεσα σ' εσένα και το σώμα. Αρχίζεις να νιώθεις όλο και πιο εχθρικά απέναντι του. Αρχίζεις να νιώθεις ότι το σώμα είναι πολύ δυνατό κι ότι γι αυτό δεν είσαι ικανός να το καταπιέσεις. Τότε σκέφτεσαι: 

"Τώρα, θα πρέπει να πολεμήσω πιο σθεναρά."

Αν αρχίσεις με ένα λανθασμένο συλλογισμό, μπορείς να συνεχίσεις μέχρι το τέλος, μα δεν θα φτάσεις ποτέ πουθενά. Κάθε αγώνας σε οδηγεί σε έναν άλλο αγώνα. 
Ο νους νιώθει: "Το σώμα είναι δυνατό κι εγώ είμαι αδύναμος. Πρέπει να το καταπιέσω περισσότερο."  
Ή ακόμα χειρότερα, νιώθει:   "Τώρα πρέπει να κάνω αδύναμο το σώμα μου."

Όλες οι αυτοπειθαρχίες είναι απλώς προσπάθειες να κάνεις αδύναμο το σώμα. Όσο πιο αδύναμο όμως κάνεις το σώμα, τόσο πιο αδύναμος γίνεσαι εσύ ο ίδιος. 

Νάτος ο φαύλος κύκλος!  Τη στιγμή που γίνεσαι αδύναμος, αρχίζεις να νιώθεις περισσότερο απογοητευμένος, επειδή τώρα είναι πιο εύκολο να νικηθείς. Και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι αυτό.  Όσο πιο αδύναμος γίνεσαι, τόσο μικρότερη είναι η πιθανότητα να ξεπεράσεις την έλξη του σώματος και τόσο περισσότερο πρέπει να το πολεμάς. 

Ο διαχωρισμός -σωματικό  και πνευματικό, υλικό και νοητικό, συνειδητότητα και ύλη- είναι απλώς μια γλωσσική σοφιστεία.  Επομένως η όλη ανοησία έχει προκληθεί από τη γλώσσα.

Σε οτιδήποτε επεξεργαστεί ο νους πρέπει να πει  ναι ή  όχι.  Δεν υπάρχει καμία ουδέτερη λέξη. Το ναι είναι απόλυτο.  Το όχι είναι επίσης απόλυτο.  Η γλώσσα προκαλεί διαχωρισμό. 
Μεγάλοι διανοητές δημιουργούν συνεχώς γλωσσικά πράγματα που δεν υπάρχουν. Αν τους ρωτήσεις, "τι είναι ο νους;" λένε, "δεν είναι ύλη."  Στο αντίθετο, στο "τι είναι ύλη;" λένε, "δεν είναι νους."

Το ενενήντα εννέα τοις εκατό της φιλοσοφίας δημιουργείται από τη γλώσσα. Διαφορετικές γλώσσες δημιουργούν διαφορετικά είδη φιλοσοφιών, οπότε αλλάζοντας τη γλώσσα, αλλάζει και η φιλοσοφία. 

Η Φιλοσοφία δεν μπορεί να μεταφραστεί. Η επιστήμη μπορεί να μεταφραστεί. 

Και η ποίηση  είναι πολύ δύσκολο να μεταφραστεί, γιατί εξαρτάται από την ιδιαίτερη φρεσκάδα της γλώσσας.  Τη στιγμή που αλλάζεις τη γλώσσα, χάνεται το άρωμα, χάνεται η γεύση, που ανήκει σε μια ιδιαίτερη διάταξη, σε μια ιδιαίτερη χρήση των λέξεων. 

Το συγκεκριμένο κείμενο ξεκίνησε με την αναφορά στο πόσο σημαντικό είναι το πρώτο πράγμα -βήμα- κατανόησης, που είναι να μην αρχίζουμε με διαχωρισμό. 

Η ανάλυση αυτού του κανόνα, δεν λέει ότι "πρέπει να  αρχίσουμε με την αντίληψη της ενότητας".   Όχι, γιατί τότε αρχίζεις και πάλι με μια αντίληψη. 
Απλώς αρχίζουμε μέσα στην άγνοια, μέσα στην ταπεινή άγνοια, με βάση το "δεν γνωρίζω."

Μπορείς να πεις ότι το σώμα και ο νους είναι διαχωρισμένα ή μπορείς να πάρεις την αντίθετη θέση και μπορείς να πεις "είμαι ένα". Αυτή καθ' αυτή όμως η δήλωση, προϋποθέτει διαχωρισμό. Μιλάς για το ένα, όμως αισθάνεσαι δύο. Και ακριβώς επειδή αισθάνεσαι δύο, μιλάς για την ενότητα. 

Ας αρχίσουμε λοιπόν με την ύπαρξη. Μην αρχίζουμε με αντιλήψεις. Ας αρχίσουμε με βαθιά συνειδητότητα, όχι με αντιλήψεις. 
Όταν αναφερθήκαμε στη αρχή, στο πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει κατανοητό, εννοούμε 
άρχισε να νιώθεις το υπαρξιακό. Μη λες ούτε το ένα ούτε το άλλο. Μη λες τίποτα. Άρχισε να νιώθεις. Αυτό που υπάρχει. 

Μπορείς να νιώσεις αυτό που υπάρχει, όταν ο νους δεν βρίσκεται εκεί, όταν οι αντιλήψεις δεν βρίσκονται εκεί, όταν οι φιλοσοφίες και τα δόγματα δεν βρίσκονται εκεί. και, στην πραγματικότητα, όταν η γλώσσα δεν βρίσκεται εκεί. Όταν η γλώσσα είναι απούσα, είσαι μέσα στην ύπαρξη. Όταν η γλώσσα είναι παρούσα, είσαι μέσα στο νου. 

Με μια διαφορετική γλώσσα, θα έχεις διαφορετικό νου. Υπάρχουν πάρα πολλές γλώσσες -όχι μόνο γλωσσικά, αλλά και θρησκευτικά και πολιτικά.  Ένας κομμουνιστής που κάθεται δίπλα μου, δεν είναι καθόλου μαζί μου. Ζει σε μια διαφορετική γλώσσα. Από την άλλη πλευρά μου, μπορεί να κάθεται κάποιος που πιστεύει στο κάρμα.

Ο κομμουνιστής κι αυτός ο άλλος άνθρωπος δεν μπορούν να συναντηθούν. Κανένας διάλογος δεν είναι εφικτός, επειδή ο ένας δεν γνωρίζει καθόλου τη γλώσσα του άλλου. Μπορεί να χρησιμοποιούν τις ίδιες λέξεις, εξακολουθούν όμως να μη γνωρίζουν τι λέει ο άλλος. Ζουν σε διαφορετικά σύμπαντα. 

Με τη γλώσσα, ο καθένας ζει σε ένα διαφορετικό σύμπαν. Χωρίς γλώσσα, ανήκεις στην κοινή γλώσσα, στην ύπαρξη.  

Με τα δέντρα, με τα πουλιά, με τον ουρανό, με τον ήλιο, με τα σύννεφα, με τη βροχή... δεν χρειάζεσαι τη γλώσσα. Η επαφή σου πραγματοποιείται σε μη λεκτικό επίπεδο. 

Όσο ζεις με τη μη λεκτική ύπαρξη, όσο μπαίνεις μέσα της, τόσο περισσότερο θα νιώθεις την ενότητα. Την ενότητα που δεν είναι όμως, απλώς, η σύνδεση δύο διαφορετικών πραγμάτων. Είναι η ενότητα της στεριάς με το νησί... Δηλαδή η ενότητα που συνδέει τη στεριά κάτω από την επιφάνεια του ωκεανού. 

Τα δύο ήταν πάντοτε ένα. Εσύ τα βλέπεις σαν δύο, επειδή κοιτάζεις μόνο την επιφάνεια. 
Η γλώσσα είναι η επιφάνεια.  Όλα τα είδη της γλώσσας η θρησκευτική, η πολιτική- βρίσκονται στην επιφάνεια. Όταν ζεις με τη μη λεκτική ύπαρξη, έρχεσαι σε μια αδιόρατη ενότητα, η οποία δεν είναι μαθηματική ενότητα, αλλά υπαρξιακή ενότητα. 

Τα παιχνίδια τύπου "Σώμα και νους είναι διαχωρισμένα. Σώμα και νους είναι ένα...", μπορεί να φαίνονται ενδιαφέροντα και ελκυστικά αλλά είναι τελείως άχρηστα.  Δεν οδηγούν πουθενά. Ακόμα κι αν νομίσεις ότι βρήκες κάποια αλήθεια, είναι απλώς λεκτικά παιχνίδια. 

Η γλώσσα είναι απλώς ένα παιχνίδι. Αν βρεις συσχετισμούς ανάμεσα στο λεκτικό και στο μη λεκτικό, δεν σημαίνει ότι έχεις βρει κάτι σημαντικό, "το μεγάλο μυστικό". 
Συσχετισμούς θα βρεις πολλούς, που θα μοιάζουν σημαντικοί. Στην πραγματικότητα δεν είναι και τους έχει δημιουργήσει ο νους σου ασυνείδητα.

Ο ανθρώπινος νους είναι παρόμοιος σε όλους μας, οπότε και ότι παράγει έχει την τάση να είναι παρόμοιο. 

Η λέξη μητέρα είναι παρόμοια σε όλες τις γλώσσες, επειδή ο ήχος ''μα'' είναι ο πιο συνηθισμένος ήχος για κάθε παιδί.  Ο ήχος υπήρξε και μ' αυτόν φτιάξαμε  διαφορετικές λέξεις.   Στο κόσμο, οι άνθρωποι που είναι απογοητευμένοι, βγάζουν του ίδιους ήχους,  κι αυτοί που είναι ερωτευμένοι κάνουν τους ίδιους ήχους. 

Μερικές φορές ο ομοιότητα μπορεί να είναι απλώς συμπτωματική. Αν όμως δημιουργήσεις μια σχέση ανάμεσα σε δύο ομοιότητες, σου φαίνεται σημαντική. Μπορείς να συνεχίσεις το παιχνίδι... όσο πιο βαθιά μπαίνεις στις λέξεις τόσο θα δημιουργείς ομοιότητες στα πάντα. Αν σε γοητεύσει,  να το απολαύσεις.   Αρκεί να να μην σε  εξαπατήσει. Να μην το αφήσεις να σε απορροφήσει, γιατί τότε θα χαθεί πολλή ενέργεια.

Βρίσκουμε Πράγματα Επειδή Ακριβώς τα Αναζητάμε

Μέσα στο νου μας και στην αναζήτησή του αρχίζουμε να δημιουργούμε προκαταλήψεις. Παράδειγμα: Αν νιώθω ότι οι μουσουλμάνοι είναι κακοί, τότε θα βρίσκω συνεχώς πράγματα που υποστηρίζουν το επιχείρημα μου και τελικά αποδεικνύω πως είμαι σωστός. 
Όπου συναντώ μουσουλμάνο, αρχίζω να βρίσκω ελαττώματα και κανένας δεν μπορεί να πει πως κάνω λάθος, επειδή έχω αποδείξεις. 

Κάποιος άλλος έχει διαφορετική αντίληψη για τον ίδιο άνθρωπο. Αν έχει την αντίληψη ότι είναι καλοί άνθρωποι, σίγουρα θα βρει αποδείξεις αυτής της καλοσύνης στον ίδιο μουσουλμάνο.

Το καλό και το κακό δεν είναι αντίθετα, συνυπάρχουν μέσα στον άνθρωπο. Σε κάποιες περιστάσεις θα είναι καλός και σε κάποιες περιστάσεις θα είναι κακός. Όταν τον κρίνεις, η κρίση σου εξαρτάται περισσότερο από τη δική σου ερμηνεία, παρά από την ίδια την κατάσταση.   

Μπορείς να βρεις οτιδήποτε στον κόσμο, αν το αναζητάς σοβαρά. Πάντοτε βρίσκουμε αυτό που ψάχνουμε.  Μην ξεκινάς όμως με ένα νου προσηλωμένο στο να βρει κάτι.  Απλώς ξεκίνα!  Ο ερευνητικός νους δεν σημαίνει ότι αναζητά κάτι συγκεκριμένο, απλώς βρίσκεται σε κατάσταση αναζήτησης. Αναζητάς χωρίς να έχεις σχηματίσει γνώμη από πριν, χωρίς να υπάρχει κάτι συγκεκριμένο να βρεις. Βρίσκουμε πράγματα επειδή ακριβώς τα αναζητάμε!

Το να παίζεις με τις λέξεις, ικανοποιεί τόσο πολύ το εγώ, που μπορεί να χαραμίσεις τη ζωή σου κάνοντας το.  Όσο ενδιαφέρον κι αν είναι -ένα καλό διασκεδαστικό παιχνίδι-, είναι άχρηστο για τον πνευματικό αναζητητή. Η πνευματική αναζήτηση δεν είναι παιχνίδι.

Ανάλογο παιχνίδι μπορεί να παιχτεί και με τους αριθμούς. Μπορείς να κάνεις   συσχετισμούς,  παραλληλισμούς. Γιατί υπάρχουν επτά ημέρες στην εβδομάδα, επτά μουσικές νότες, επτά σφαίρες, επτά σώματα;  Γιατί πάντοτε είναι επτά; 
Μπορείς να δημιουργήσεις μία φιλοσοφία γύρω από αυτό.  Αυτή η φιλοσοφία θα είναι απλώς, ένα παράγωγο της φαντασίας σου.

Τα Εννέα Ψηφία

Φαίνεται απίστευτο αλλά μερικές φορές τα πράγματα αρχίζουν με πολύ αθώο τρόπο. 
Ένα  μικρό παράδειγμα είναι ο τρόπος με τον οποίο άρχισε η αρίθμηση. Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο υπάρχουν εννέα ψηφία, είναι επειδή ο άνθρωπος έχει δέκα δάχτυλα. Σε όλο το κόσμο, το πρώτο μέτρημα έγινε με τα δάχτυλα. Το δέκα ήταν το όριο. Σε όλο τον κόσμο λοιπόν, υπάρχουν εννέα ψηφία.

Αν ξεκινήσεις το παιχνίδι μπορείς να βρεις πολλές συμπτώσεις για πολλά πράγματα. Αρχίζεις να φτιάχνεις μια λίστα με διάφορα "γιατί", με διάφορα "μυστήρια".  Το μυστήριο είναι, μόνο, ότι ο νους σου βλέπει τις συμπτώσεις και προσπαθεί να τις ερμηνεύσει με λογικό τρόπο. 

Ο νους σου πάντα θα προσπαθεί να μην αφήνει αγεφύρωτα κενά. Θα προσπαθεί να δημιουργεί σύστημα ή συστήματα.  Ένα σύστημα μπορεί να δημιουργηθεί πολύ εύκολα γεμίζοντας τα κενά με τη φαντασία. Τότε, το οποιοδήποτε σύστημα γίνεται καθαρό, τακτοποιημένο και λογικό. 
Όσο πιο λογικό όμως γίνεται, τόσο πιο μακριά κινείται από την υπαρξιακή πηγή.  


Η Ύπαρξη συνεχώς μεταβάλλεται 

Ένα σύστημα χρειάζεται να είναι αμετάβλητο, πως μπορεί να εξηγήσει την ύπαρξη που δεν μπορεί ποτέ είναι αμετάβλητη.  Ο άνθρωπος στην Ινδία, στην Ελλάδα στην Κίνα, έχει δημιουργήσει παιχνίδια για να εξηγήσει την ύπαρξη.

Αν  αποδέχεσαι το πρώτο βήμα ως αληθινό, -ότι το σύστημα χρειάζεται να είναι αμετάβλητο-  τότε ολόκληρο το σύστημα μπορεί να λειτουργήσει τέλεια, γεμίζοντας τα κενά με τη φαντασία. 

Αν δεν το αποδεχθείς ως αληθινό, τότε καταρρέει ολόκληρο το οικοδόμημα. 

Από τη στιγμή όμως, που ένα σύστημα επιμένει ότι η δική του εκδοχή της ύπαρξης είναι η απόλυτη αλήθεια, τότε γίνεται βίαιο και καταστροφικό.  
Μπορείς να συγκεντρώσεις αρκετά κομμάτια αυτής της (δήθεν) αλήθειας, και τα ενώσεις σε ένα σύστημα που να έχει συνοχή, δεν θα έχεις κενά, αλλά όσο περισσότερο θα γεμίζεις τα κενά, τόσο περισσότερο θα χάνεται η πραγματικότητα. 

Και τελικά ολόκληρο το σύστημα θα γκρεμιστεί, εξαιτίας των κενών που γέμισες. 

Ο Βούδας, για τους οπαδούς του, είναι φωτισμένος. Σε  άλλους όμως, μη οπαδούς, προκαλεί σύγχυση, επειδή δεν υπάρχει σύστημα, επειδή εκείνοι βλέπουν μόνο τα κενά. 
Συνδέοντας τα κενά, το (μη) σύστημα γίνεται χαοτικό. Αν όμως συνδέσεις όλα τα κομμάτια της αλήθειας, μπορεί να γίνει το θεμέλιο για τη δική σου μεταμόρφωση. 

Η αλήθεια είναι αποσπασματική

Είναι αναπόφευκτο να είναι αποσπασματική.  Είναι τόσο απέραντη, που με τον περιορισμένο νου δεν μπορείς ποτέ να φτάσεις στο όλο.  Κι αν επιμένεις να προσπαθείς να φτάσεις στο όλο, θα χάσεις το νου σου, θα υπερβείς το νου σου.  

Αν όμως δημιουργήσεις ένα σύστημα, δεν θα χάσεις ποτέ το νου σου, επειδή ο νους θα γεμίζει τα κενά. Το σύστημα τώρα γίνεται κατανοητό.  Αποκτά μέθοδο. Γίνεται τακτοποιημένο και καθαρό, λογικό, ποτέ όμως δεν μπορεί να γίνει τίποτα περισσότερο. 

Εσύ όμως χρειάζεσαι κάτι περισσότερο. Χρειάζεσαι δύναμη, ενέργεια, για να μεταμορφωθείς.  Αυτή η δύναμη όμως μπορεί να έρθει μόνο μέσα από αποσπασματικές εκλάμψεις. 

Ο νους δημιουργεί συστήματα, μεθόδους.  Μικρό  παράδειγμα. Σκέφτεσαι: 

"Αν παρατήσω τη ζωή που κάνω, θα βρεθεί κάτι βαθύτερο." Αυτό είναι παράλογο, ο νους όμως εξακολουθεί να σκέφτεται ότι κάπου στο Θιβέτ...  κάπου στο Όρος Μερού...  κάπου πρέπει να συμβαίνει το αληθινό. 

Η καρδιά βρίσκεται σε διαμάχη: "Πώς να πάω εκεί; Πώς να έρθω σε επαφή με τους δασκάλους οι οποίοι εργάζονται εκεί;"  
Ο νους αναζητά πάντοτε κάτι κάπου αλλού, ποτέ δεν το αναζητά στο εδώ και τώρα. Ο νους δεν βρίσκεται ποτέ εδώ.

Κάπως έτσι είναι εύκολο να γίνουμε θύματα. Κάποιος μπορεί να σου λέει κάτι που είναι αληθινό, όμως η αιτία της έλξης είναι λανθασμένη. Το αληθινό βρίσκεται εδώ και τώρα. Είναι μαζί σου, τώρα.

Ακόμα κι όταν κανείς έχει πάει σε κάθε Όρος Μερού, πρέπει να επιστρέψει πίσω στον εαυτό του. Τελικά, βρίσκει κανείς ότι το Όρος Μερού είναι εδώ, ότι το Θιβέτ βρίσκεται εδώ. "Εδώ, μέσα μου. Κι εγώ περιπλανιόμουν παντού..." 

Όσο πιο λογικό είναι το σύστημα, τόσο περισσότερο καταρρέει. Και τότε πρέπει να εισαχθεί κάτι παράλογο. Τη στιγμή που εισάγεται το παράλογο στοιχείο, ο νους αρχίζει να κλονίζεται. 
Μην ανησυχείς για τα συστήματα. Απλώς κάνε ένα άλμα στο εδώ και τώρα.
_______________________________________________________

Όσσο, αποσπάσματα  από "Η επανάσταση της ατομικής εξέλιξης" εκδόσεις Ρέμπελ 


Neo Perasma