Γνώριμες οι σιλουέτες με την ανάλογη συμβολή της η κάθε μία, ήτανε η παρέα του. Αρκετοί ήταν αυτοί που στο καθημερινό τους πάνω κάτω, είχαν συνηθίσει πια αυτή τη παρουσία που ακόμα και η κίνηση ''βοήθειας'' είχε γίνει πια μηχανική ή άλλοι δεν τον πρόσεχαν καν.
Μια μέρα τον πλησιάζει ένας περαστικός...
Είναι ο νεόφερτος όπως τον αποκαλεί, πρέπει να έχει μια βδομάδα στη γειτονιά.
- «Έχεις κανένα φραγκάκι να μου δώσεις;» λέει γλυκά χωρίς να χάσει την ευκαιρία απλώνοντας μηχανικά το παλιό, φθαρμένο του καπέλο.
- «Δεν έχω τίποτα να σου δώσω», είπε ο ξένος, «αλλά πες μου, τι είν΄ αυτό που κάθεσαι πάνω του;»
- «Τίποτα», αποκρίθηκε ο ζητιάνος. «Ένα παλιό κουτί. Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, κάθομαι πάνω του.»
- «Δεν μπορεί, πώς βρέθηκες να κάθεσαι επάνω του αν δεν είναι δικό σου», συνεχίζει ο ξένος.
- «Που να θυμάμαι ύστερα από τόσα χρόνια;», αναρωτιέται φωναχτά ο ζητιάνος.
- «Κοίταξες ποτέ μέσα στο κουτί;», επιμένει ο ξένος.
- «Όχι, τι νόημα θα είχε; Δεν έχει τίποτα μέσα», λέει ο ζητιάνος λίγο απορημένος.
- «Για ρίξε μια ματιά», επιμένει ο ξένος.
Ο ζητιάνος, περισσότερο για να τον ξεφορτωθεί, υπακούει και με δυσκολία καταφέρνει να ανοίξει το καπάκι.
Κοιτάει... Ανοιγοκλείνει τα μάτια του, έκθαμβος κοιτάζει μια τον ξένο μια το περιεχόμενο... Ο πιστός του σύντροφος τόσα χρόνια, το κουτί που τόσα χρόνια τον συντρόφευε, που καθόταν τόσα χρόνια πάνω του.... ήταν γεμάτο χρυσάφι!
_______________________________________
* Αλληγορική η μικρή ιστορία που έμμεσα μάς υποδεικνύει να ψάξουμε μέσα μας να ανακαλύψουμε τον μικρό θησαυρό που κρύβει ο καθένας μας και πολλές φορές αγνοούμε.
Διαβάστε κι άλλες "Ιστορίες Ζεν" :
Περιπλανώμενοι στην αγορά χάνουμε το χρόνο μας
Μια βροχερή μέρα
Πόσο καιρό χρειάζομαι προς τη φώτιση
Η ανώτερη άγνοια
Αν καταφέρεις να γίνεις λίμνη
Το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο
Απέναντι στο θάνατο τι είναι πραγματικά σημαντικό
Όταν έχω ανάγκη να δω το κακό του άλλου
Όταν μπορείς να μην είσαι ποτέ φτωχός
Η αναμονή της ανάποδης κούπας
Neo Perasma
