Το Εσωτερικό Ταξίδι
Και 'γω τώρα σε ρωτάω, μπορεί κάτι τέτοιο να ισχύσει ?
Κάπως έτσι λοιπόν δημιουργείται, εσωτερικά, μια χαοτική κατάσταση.
Η βασική ένταση βρίσκεται πάντοτε ανάμεσα σε αυτό που είσαι και σε αυτό που θέλεις να γίνεις.
Επιθυμείς να γίνεις κάποιος. Η ένταση σημαίνει ότι δεν είσαι ευχαριστημένος με αυτό που είσαι και λαχταράς να γίνεις αυτό που δεν είσαι. Η ένταση έχει προκληθεί ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Δεν έχει σημασία αυτό που επιθυμείς να γίνεις.
Αν θέλεις να γίνεις πλούσιος, διάσημος, δυνατός ή ακόμη αν θέλεις να ελευθερωθείς, να γίνεις θεϊκός, αθάνατος, αν λαχταράς τη λύτρωση, τη δόξα, ακόμη και τότε, η ένταση θα βρίσκεται εκεί.
Οτιδήποτε επιθυμείς, καθώς είναι κάτι που πρόκειται να εκπληρωθεί στο μέλλον, αντιτίθεται σε αυτό που είσαι τώρα κι αυτό προκαλεί ένταση. Όσο πιο ανέφικτο είναι το ιδεώδες, τόσο περισσότερη ένταση πρόκειται να προκαλέσει.
Όσο μεγαλύτερη η απόσταση από το εφικτό τόσο μεγαλύτερη η ένταση
Έτσι, ένας άνθρωπος που είναι υλιστής, συνήθως δεν έχει τόση ένταση, όση έχει εκείνος που είναι θρησκευόμενος, επειδή ο θρησκευόμενος λαχταρά το ανέφικτο, εκείνο που βρίσκεται πολύ μακριά. Η απόσταση είναι τόσο μεγάλη, που μόνο μια μεγάλη ένταση μπορεί να γεμίσει το κενό.
Η ένταση είναι το κενό ανάμεσα σ' αυτό που είσαι και σε αυτό που θέλεις να γίνεις. Αν το κενό είναι μεγάλο, η ένταση θα είναι επίσης μεγάλη. Αν το κενό είναι μικρό, η ένταση θα είναι μικρή.
Κι αν δεν υπάρχει καθόλου κενό, αυτό σημαίνει ότι είσαι ικανοποιημένος με αυτό που είσαι. Μ' άλλα λόγια, δεν λαχταράς να γίνεις τίποτε άλλο από αυτό που ήδη είσαι.
Τότε, ο νους σου βρίσκεται στην παρούσα στιγμή. Τότε, δεν υπάρχει τίποτα που να σε κάνει να αισθάνεσαι ένταση. Νιώθεις άνετα με τον εαυτό σου. Βρίσκεσαι μέσα στο Τάο. Για μένα, αν δεν υπάρχει κανένα κενό, είσαι θρησκευτικός, βρίσκεσαι μέσα στο ντάρμα*.
Το κενό μπορεί να έχει πολλά επίπεδα. Αν αυτό που λαχταράς είναι σωματικό, τότε η ένταση θα είναι σωματική. Όταν αναζητάς ένα συγκεκριμένο σώμα, ένα συγκεκριμένο σχήμα, διαφορετικό από αυτό που έχεις, τότε υπάρχει ένταση στο σώμα σου. Αν θέλεις να γίνεις πιο όμορφος, τότε το σώμα σου γεμίζει με ένταση. Αυτή η ένταση αρχίζει στο σώμα, αλλά αν συνεχιστεί, μπορεί να πάει βαθύτερα και να απλωθεί και σε άλλα επίπεδα της ύπαρξης σου.
Αν διψάς για ψυχικές δυνάμεις, τότε η ένταση αρχίζει στο ψυχικό επίπεδο και απλώνεται. Ο τρόπος με τον οποίο απλώνεται, είναι όπως όταν πετάς μια πέτρα στη λίμνη, που πέφτει σε ένα συγκεκριμένο σημείο, όμως οι δονήσεις που δημιουργεί απλώνονται σε μεγάλη έκταση.
Η ένταση λοιπόν μπορεί να αρχίσει από οπουδήποτε, η πηγή όμως της προέλευσης είναι πάντοτε ίδια: Είναι το κενό ανάμεσα στην κατάσταση που υπάρχει και στην κατάσταση την οποία επιθυμείς.
Αν έχεις ένα συγκεκριμένο τύπο νου και θέλεις να τον αλλάξεις, να τον μεταμορφώσεις, αν θέλεις να είσαι πιο έξυπνος, πιο ευφυής, τότε δημιουργείται ένταση.
Μόνο αν αποδεχθούμε ολοκληρωτικά τον εαυτό μας, δεν υπάρχει καμία ένταση. Αυτή η ολοκληρωτική αποδοχή είναι το θαύμα, το μόνο θαύμα. Το να βρεις έναν άνθρωπο που να έχει αποδεχθεί ολοκληρωτικά τον εαυτό του είναι το μόνο εκπληκτικό πράγμα.
Η ίδια η ύπαρξη δεν έχει ένταση. Η ένταση είναι πάντοτε προσανατολισμένη στο μέλλον. Έρχεται από τη φαντασία. Έχεις τη δυνατότητα να φαντάζεσαι τον εαυτό σου σαν κάτι διαφορετικό από αυτό που είσαι. Αυτό που έχεις φανταστεί, θα προκαλέσει ένταση.
Έτσι, όσο περισσότερη φαντασία έχει ένας άνθρωπος, τόσο περισσότερη ένταση είναι πιθανό να έχει.Τότε, η φαντασία γίνεται καταστροφική.
Η φαντασία μπορεί να γίνει εποικοδομητική και δημιουργική, μόνο αν είναι επικεντρωμένη δτην παρούσα στιγμή -όχι στο μέλλον. Όταν ζεις στο παρόν, ζεις χωρίς ένταση.
Το πρώτο πράγμα στο οποίο δραστηριοποιείται η φαντασία είναι το μέλλον. Δημιουργείς εικόνες και επειδή η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται σε αυτές, εξακολουθείς να δημιουργείς ολοένα και περισσότερες εικόνες. Σε ότι αφορά όμως το παρόν, η φαντασία δεν έχει καμία θέση σ' αυτό.
Αν μπορείς να βρίσκεσαι συνειδητά στο παρόν, δεν θα ζεις μέσα στη φαντασία σου. Τότε η φαντασία θα είναι ελεύθερη να δημιουργήσει μέσα στο ίδιο το παρόν. Το μόνο που χρειάζεσαι, είναι σωστή εστίαση.
Αν η φαντασία είναι εστιασμένη στο πραγματικό, αρχίζει να δημιουργεί.
Η δημιουργία μπορεί να πάρει οποιαδήποτε μορφή.
Αν είσαι ποιητής, γίνεται μια έκρηξη ποίησης. Η ποίηση δεν θα είναι πια μια λαχτάρα για το μέλλον, αλλά μια έκφραση του παρόντος.
Αν είσαι ζωγράφος, θα είναι μια ζωγραφική έκφραση. Η ζωγραφική δεν θα είναι κάτι που έχεις φανταστεί, αλλά κάτι που έχεις γνωρίσει κι έχεις ζήσει.
Όταν δεν ζεις μέσα στη φαντασία, μπορείς να ζεις στην παρούσα στιγμή.
Μπορείς να την εκφράσεις αυτή τη στιγμή ή μπορείς να μπεις μέσα στη σιωπή. Η σιωπή είναι μια άλλη μορφή έκφρασης. Δεν είναι κάτι αρνητικό, αντίθετα είναι ένα θετικό άνθισμα.
Αυτό το άνθισμα θα έχει επτά επίπεδα, όπως ακριβώς έχει και η ένταση. Δηλαδή θα βρίσκεται σε κάθε σώμα. Για παράδειγμα, αν συμβαίνει στο φυσικό επίπεδο, θα γίνεις όμορφος, με μια εντελώς καινούργια αίσθηση.
Πάμε τώρα να αναλύσουμε βήμα βήμα και να κατανοήσουμε την ένταση και τη μη ένταση.
Ξεκινώντας από το πρώτο σώμα, που είναι και το εύκολο.
Αυτή η ομορφιά (στιγμή χωρίς ένταση) δεν είναι της μορφής, αλλά του άμορφου -δεν είναι του ορατού αλλά του αόρατου. Κι αν μπορείς να αισθανθείς αυτή τη χωρίς ένταση στιγμή στο σώμα σου, θα γνωρίσεις μια ευεξία, την οποία δεν έχεις γνωρίσει ποτέ πριν, μια θετική ευεξία.
Στο δεύτερο σώμα όμως το να κατανοήσουμε τι είναι ''η μη ένταση'' είναι κάπως πιο δύσκολο. Γνωρίζουμε το δεύτερο μας σώμα, το αιθερικό, μόνο στα όνειρα, οπότε αν το αιθερικό σώμα έχει ένταση, το όνειρο γίνεται εφιάλτης. Η ένταση θα σε ακολουθεί. Ακόμα και μέσα στο όνειρό σου θα έχεις ένταση.
Διάφορες είναι η αιτίες που προκαλούν ένταση στο δεύτερο σώμα. Ας πλησιάσουμε πιο κοντά μία απ' αυτές, αυτή που συνηθίζουμε να αποκαλούμε αγάπη... αλλά την βιώνουμε σαν ''μη Αγάπη''.
Η Αγάπη είναι μια από τις ''τροφές'' του αιθερικού σώματος. Όλοι μας ονειρευόμαστε την αγάπη -πώς θα έπρεπε να είναι, με ποιον θα έπρεπε να είναι... Δεν αγαπάμε τελικά και όλοι απογοητευόμαστε. Είτε ονειρευόμαστε για το μέλλον είτε απογοητευόμαστε για το παρελθόν. Ποτέ όμως δεν αγαπάμε !
Η πρώτη ένταση στο αιθερικό σώμα αφορά στην εκπλήρωση των επιθυμιών σου.
Πώς να αγαπήσεις στην παρούσα στιγμή, αν έχεις απαιτήσεις, προσδοκίες και θέτεις όρους για την αγάπη σου...? Οι απαιτήσεις, οι προσδοκίες και οι όροι αφορούν στο μέλλον.
Η αγάπη σου δεν πρέπει να είναι μία σχέση αλλά μία κατάσταση του νου.
Αν αγαπάς μόνο έναν άνθρωπο και κανέναν άλλο, τότε δεν μπορείς ποτέ να αγαπάς στο παρόν, επειδή είναι και αυτός ένας όρος. Αν πω ότι αγαπάω μόνο εσένα, τότε όταν εσύ δεν θα βρίσκεσαι εδώ... εγώ δεν θα αγαπάω ?
Αν είκοσι τρεις ώρες βρίσκομαι μακριά σου, άρα μακριά από την αγάπη και μόνο μια ώρα -όταν βρίσκομαι μαζί σου- αγαπάω, είναι ανέφικτο και παρανοϊκό.
Αν είμαι υγιής, είμαι και τις είκοσι τέσσερις ώρες. Η υγεία δεν είναι σχέση, είναι μια κατάσταση του είναι.
Η αγάπη δεν είναι μια σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Είναι μια κατάσταση του νου, μέσα σου. Αν αγαπάς... αγαπάς τους πάντες -όχι μόνο ανθρώπους, αλλά και τα αντικείμενα επίσης. Ακόμα κι όταν είσαι μόνος, όταν δεν βρίσκεται κανένας εκεί, μπορείς να αγαπάς.
Είναι σαν την αναπνοή, είναι η αναπνοή του αιθερικού σώματος. Δοκίμασε να σταματήσεις να αναπνέεις...
Η αληθινή αγάπη δεν είναι λειτουργία του εγώ. Το εγώ πάντοτε ζητάει δύναμη, οπότε ακόμα και η αγάπη σου -επειδή η αγάπη σου δεν είναι αληθινή, αλλά απλώς ένα κομμάτι του εγώ -είναι αναπόφευκτο να είναι βίαιη... είναι ένα είδος πολέμου !
Το τρίτο σώμα είναι το αστρικό σώμα. Έχει τις δικές του εντάσεις. Δεν αφορούν μόνο αυτή τη ζωή, αλλά και τις προηγούμενες ζωές σου.
Η ένταση στο τρίτο σώμα είναι εξαιτίας της συσσώρευσης του κάθε τι που έχεις υπάρξει και του κάθε τι που έχεις υπάρξει και του κάθε τι που έχεις επιθυμήσει.
Το σύνολο των επιθυμιών σου, από χιλιάδες χιλιάδων ζωές και οι επαναλαμβανόμενες επιθυμίες τους βρίσκονται στο αστρικό σώμα. Και πάντοτε έχεις επιθυμίες! Δεν έχει σημασία τι επιθυμείς. Η επιθυμία βρίσκεται εκεί.
Το αστρικό σώμα είναι η αποθήκη όλων σου των επιθυμιών. Γι αυτό και έχει τη μεγαλύτερη ένταση.
Όταν μπαίνεις στο διαλογισμό, συνειδητοποιείς τις αστρικές εντάσεις, επειδή ο διαλογισμός αρχίζει από το τρίτο σώμα.
Οι άνθρωποι που έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν αυτές τις εντάσεις μέσα στο διαλογισμό, έρχονται και μου λένε:
- ''Από τότε που άρχισα να διαλογίζομαι, έχουν αυξηθεί οι εντάσεις.''
- Ε, λοιπόν εγώ σου λέω ότι δεν έχουν αυξηθεί, απλώς τώρα τις συνειδητοποιείς. Τώρα γνωρίζεις κάτι που δεν γνώριζες προηγουμένως.
Αυτές είναι αστρικές εντάσεις. Επειδή είναι αποστάγματα από πάρα πολλές ζωές, δεν μπορούν να περιγραφούν με μια συγκεκριμένη λέξη. Ότι και να ειπωθεί γι αυτές δεν θα γίνει κατανοητό. Μπορούν μόνο να βιωθούν και να γίνουν γνωστές.
Η ίδια η επιθυμία είναι η ένταση.
Μην την πολεμάς. Μη δημιουργήσεις επιθυμία εναντίον των επιθυμιών. Απλώς αποδέξου το. Μπορεί να μην το καταφέρεις αμέσως, απλά συνέχισε να προσπαθείς και μόλις αυτή η αποδοχή γίνει ολοκληρωτική, τότε μέσα σε μια στιγμή, εξαφανίζονται όλες.
Μόνο τότε, μόνο όταν χαλαρώνει το αστρικό σώμα και έρχεται σε μια κατάσταση θετικής ευεξίας θα ανοίξει ο δρόμος να προχωρήσεις στο τέταρτο σώμα.
Το Τέταρτο σώμα είναι το νοητικό σώμα.
Όπως υπάρχουν επιθυμίες στο αστρικό σώμα, έτσι υπάρχουν στο νοητικό σώμα, σκέψεις -αντιφατικές σκέψεις- πλήθος από αυτές. Κάθε μία προσπαθεί να κυριαρχήσει, ισχυρίζεται ότι αυτή είναι το παν. Μοιραία λοιπόν θα έχουμε νέα ένταση κι αυτή τη φορά από τις σκέψεις. Αυτός είναι και ο στόχος -πως θα είσαι μια συνειδητότητα χωρίς σκέψεις, όχι όμως κοιμισμένος, όχι ασυνείδητος- η υγεία και η ευεξία του τέταρτου σώματος.
Όλοι οι άνθρωποι αλλάζουν μέσα στο χρόνο που κυλάει. Κάθε στιγμή, δημιουργούνται καινούργιες σκέψεις, ιδέες, πεποιθήσεις, που θα προστεθούν και θα συνυπάρχουν μαζί με τις ήδη προηγούμενες. Αυτή η συνύπαρξη τις περισσότερες φορές αντιφατικών σκέψεων και ιδεών θα είναι η αιτία που θα δημιουργηθεί σύγχυση δηλαδή ένταση.
Αντιφατικές σκέψεις, αντιφατικά βιώματα, αντιφατικές προσδοκίες. Το αποτέλεσμα θα είναι ένας νους που βρίσκεται σε σύγχυση που θα χειροτερεύει ακόμα περισσότερο με την αναζήτησή σου.
Κάθε δάσκαλος, γκουρού, καθοδηγητής θα σου προκαλεί σύγχυση στο νοητικό σώμα.
Μπορείς να σταματήσεις να είσαι μπερδεμένος, μόνο αν δεν αρνείσαι καμία σκέψη υπέρ μιας άλλης, αν δεν αρνείσαι τίποτα. Αν δεν αρνείσαι το θεό υπέρ του αθεϊσμού, αν δεν αρνείσαι τον κομμουνισμό υπέρ της θρησκείας... Αν δεν αρνείσαι κάθε τι που σκέφτεσαι, τότε δεν υπάρχει δίλημμα επιλογής. Οι εντάσεις εξαφανίζονται.
Άρχισε να έχεις επίγνωση του νου σου, στο σύνολό του. Μην επιλέγεις. Απλώς έχε επίγνωση... άλλοτε θα είσαι χριστιανός άλλοτε κομμουνιστής, άλλοτε θεϊστής άλλοτε αθεϊστής, άλλοτε άγιος άλλοτε αμαρτωλός.
Άλλοτε σε γοητεύει μια ιδεολογία και άλλοτε μία άλλη... όλες όμως είναι παροδικές.
Έχε πλήρη επίγνωση του νου σου. Η ίδια η στιγμή που συνειδητοποιείς ολόκληρη τη διαδικασία του νου σου είναι μια στιγμή αποταύτισης.
Τώρα βλέπεις τον εαυτό σου ως συνειδητότητα και όχι ως νου. Ο ίδιος ο νους γίνεται για σένα ένα αντικείμενο. Δεν είσαι ο νους σου.
Ο νους λοιπόν σαν μηχανισμός, προκαλεί εξαιτίας της ταύτισής μας με αυτόν, ένταση στο τέταρτο σώμα που η επίγνωση είναι υγεία και η μη επίγνωση είναι αρρώστια. Η επίγνωση είναι μη ένταση και η μη επίγνωση είναι ένταση.
Ναι... Δες που φτάνουμε, μπορείς να ζήσεις και χωρίς το νου!
Μια μέρα, ακόμα και ο νους θα είναι σε θέση να μεταμοσχευθεί σε κάποιον άλλον, όπως η καρδιά ας πούμε!
Καλώς ήρθες στο πέμπτο σώμα, το πνευματικό σώμα, Δεν μπορείς να ξεφύγεις από την άγνοιά σου. Γνωρίζεις ότι δεν γνωρίζεις. Αυτή είναι η ''αρρώστια'' στο πέμπτο επίπεδο.
Εκείνοι που έγραψαν στο ναό των Δελφών ''γνώθι σ' αυτόν'' δούλευαν με το πέμπτο σώμα. Ο Σωκράτης που επαναλάμβανε συνεχώς: ''Γνώθι σ' αυτόν'', δούλευε με το πέμπτο σώμα.
Για το πέμπτο σώμα η μοναδική γνώση είναι η αυτογνωσία. Εσύ τι νομίζεις, είναι τόσο απλό; Ε, λοιπόν δεν είναι.
Ο Μαχαβίρας είπε: ''Γνωρίζοντας τον εαυτό σου, γνωρίζεις τα πάντα''.
Πειράζει όμως τώρα που θα σου το ανατρέψω ? Ναι, λυπάμαι αλλά δεν είναι έτσι. Δεν μπορείς να γνωρίσεις τα πάντα, γνωρίζοντας τον εαυτό σου.
Αλλά, πρόσεξε, είναι σωστό ότι με το να μη γνωρίζεις το εαυτό σου, δεν μπορείς να γνωρίσεις τίποτα.
Στο πέμπτο σώμα, λοιπόν, η ένταση είναι ανάμεσα στο γνωστό και την άγνοια. Πρόσεξε όμως, δε λέω, ανάμεσα στις γνώσεις και την άγνοια. Οι γνώσεις μπορούν να συγκεντρωθούν από οπουδήποτε, αυτό όμως που είναι γνωστό σ' εσένα τον ίδιο, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί από πουθενά.
Πολλοί άνθρωποι λειτουργούν μέσα σ' αυτή την ψευδαίσθηση, σ' αυτή την παρανόηση ανάμεσα στις δανεικές γνώσεις και σ' αυτά που γνωρίζεις εσύ ο ίδιος, αυτά που είναι δική σου γνώση.
Αυτά που γνωρίζεις εσύ ο ίδιος είναι παντοτινά δικά σου. Εγώ δεν μπορώ να σου μεταβιβάσω αυτά που γνωρίζω. Μπορώ να σου μεταβιβάσω μόνο τις γνώσεις μου.
Αν τώρα εσύ προσκολληθείς σ' αυτές τις γνώσεις, θα υπάρχει μεγάλη ένταση. Εκτός από την άγνοια, θα υπάρχουν επιπλέον και οι ψεύτικες, οι επίκτητες γνώσεις και πληροφορίες, η δανεική γνώση.
Θα είσαι αδαής, αλλά θα αισθάνεσαι ότι γνωρίζεις. Τότε, υπάρχει πολλή ένταση. Είναι προτιμότερο να είσαι αδαής και να ξέρεις πως είσαι αδαής.
Μην εξαπατάς τον εαυτό σου, με τη γνώση που έχεις πάρει από τους άλλους, αναζήτησε και ψάξε μέσα σου... και τότε μπορείς να γνωρίσεις.
Άκου... υπάρχουν δύο δεδομένα. Το ένα είναι ότι υπάρχεις. Το άλλο είναι ότι είσαι κάποιος που γνωρίζει. Μπορεί να γνωρίζεις τους άλλους, μπορεί να αυτά που γνωρίζεις να είναι απλώς ψευδαισθήσεις, μπορεί αυτά που γνωρίζεις να μην είναι σωστά, πάντως γνωρίζεις.
Δηλαδή τι σου λέω τώρα... υπάρχουν δύο δεδομένα: η Ύπαρξή σου και η Συνειδητότητά σου. Δεν σου φαίνεται κάτι να λείπει;
Λείπει η τρίτη διάσταση: Η ουσία ενός ανθρώπου μπορεί να γίνει αντιληπτή μέσα από τρεις διαστάσεις, την ύπαρξη, τη συνειδητότητα και την ευδαιμονία. (σατσιτανάντ)
Ξέρω είσαι έτοιμος να γελάσεις... κι όμως η ευδαιμονία βρίσκεται μ έ σ α σ ο υ !
Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να την αναζητήσεις. Η έκσταση της ύπαρξης είναι μέσα σου.
Κι εδώ πρέπει να σε βεβαιώσω, έστω κι αν σε στενοχωρήσω, ότι δεν θα γνωρίσεις τον εαυτό σου παρά μόνο αν έχεις γνωρίσει την ευδαιμονία.
Μέχρις εδώ, έχω την αίσθηση ότι καλά τα πήγαμε. Από δω και πέρα όμως θα δυσκολέψουν τα βήματα σου. Αν δεν θα σου είμαι κατανοητός τώρα, δεν πειράζει, αν ξεκινήσεις το εσωτερικό σου ταξίδι, θα δεις σιγά σιγά κι εσύ ότι ό λ α ε ί ν α ι α π λ ά.
Όταν πάψεις να παίζεις
Το έκτο σώμα είναι το συμπαντικό. Η ένταση είναι ανάμεσα σ' εσένα -στην αίσθηση της ατομικότητας, των ορίων- και στο απεριόριστο σύμπαν. Ακόμη και στο πέμπτο στάδιο, θα είσαι ενσωματωμένος στο πνευματικό σου σώμα. Θα είσαι άτομο. Αυτό το άτομο όμως θα βρίσκεται σε ένταση με το έκτο.
Για να πετύχεις λοιπόν την χωρίς ένταση ύπαρξη με το σύμπαν, την συνύπαρξη, για να είσαι ένα με το σύμπαν, πρέπει να πάψεις να είσαι άτομο ! Φοβερό ; Ναι, όντως δείχνει κάπως παράδοξο.
Αλλά να σου θυμίσω τον Ιησού που λέει: ''Όποιος χάσει τον εαυτό του, θα βρει τον εαυτό του''. Αυτή η φράση έχει σχέση με το έκτο σώμα.
Μέχρι το πέμπτο, δεν μπορεί να γίνει κατανοητή. Είναι αντίθετη με τον Νου σου, με τη Λογική σου, εντελώς αντίθετη με τα Μαθηματικά. Αυτό ακριβώς είναι το παράδοξο: ότι η μόνη λογική δυνατότητα είναι ''Να χάσεις τον εαυτό σου''.
Τώρα αν εσύ επιμένεις να είσαι άτομο μπορείς κάλλιστα να παραμείνεις στο πέμπτο επίπεδο (σώμα). Πολλά πνευματικά συστήματα σταματούν με το πέμπτο.
Η αντίληψη του Θεού έρχεται μόνο με το έκτο σώμα. Ο Θεός σημαίνει τη συμπαντική ατομικότητα ή καλύτερα, τη συμπαντική μη ατομικότητα.
Δεν είναι η επίγνωση ότι υπάρχω εγώ. Είναι το όλο μέσα μου, που έχει κάνει εφικτή την ύπαρξη μου. Εγώ είμαι απλώς ένα σημείο, ένας κρίκος ανάμεσα σε άπειρους κρίκους της ύπαρξης.
Αν ο ήλιος δεν ανατείλει αύριο, εγώ δεν θα υπάρχω, η φλόγα θα σβήσει. Βρίσκομαι εδώ επειδή υπάρχει ο ήλιος που έστω και από τόσο μακριά συνδέεται μαζί μου. Το κάθε τι υπάρχει στην αλυσίδα της ύπαρξης. Δεν είμαστε νησιά. Είμαστε ωκεανός.
Η σταγόνα πρέπει να χαθεί και να γίνει ωκεανός. Δεν χάνει στ' αλήθεια τον εαυτό της, εκείνη όμως έτσι το βλέπει. Ίσα ίσα που τώρα κερδίζει τον ωκεανό, τώρα έχει γίνει ωκεανός.
Στο έκτο, η αίσθηση της ατομικότητας είναι η μόνη ένταση. Το εγώ.
Μέχρι το πέμπτο σώμα, το εγώ είναι πολύ σημαντικό, πέρα από το πέμπτο όμως, γίνεται σαν το παιχνίδι με το οποίο έπαιζε το παιδί. Όταν πάψεις να παίζεις απλώς το πετάς !
Το έβδομο σώμα είναι το νιρβανικό. Η ένταση εδώ είναι ανάμεσα στην ύπαρξη και τη μη ύπαρξη. Στο έκτο, ο αναζητητής έχει χάσει τον εαυτό του, όχι όμως και την ύπαρξη. Εξακολουθεί να υπάρχει. Όχι ως άτομο, αλλά ως συμπαντικό όν. Η ύπαρξη βρίσκεται εκεί.
Το έβδομο σημαίνει να χάσεις ακόμα και την ύπαρξη μέσα στη μη ύπαρξη. Το υπαρξιακό γίνεται μη υπαρξιακό. Παράδοξο και αυτό ε ; Κι όμως δεν είναι. Τώρα, έρχεσαι στην πηγή, στην πρωταρχική πηγή, από την οποία έρχεται ολόκληρη η ύπαρξη. Η ύπαρξη πηγάζει από αυτή την πηγή και επιστρέφει σ' αυτήν.
Δεν είναι απαραίτητο να φτάσεις μέχρι το έβδομο σώμα. μπορείς να σταματήσεις όπου θέλεις, όπου νομίζεις ότι είσαι καλά. Αλλά αν θέλεις να κάνεις ολόκληρο τον κύκλο πρέπει να γίνεις μη υπαρξιακός.
Θυμάμαι έναν μαθητή μου, στην δική του πορεία επίγνωσης και κατανόησης, κάποια στιγμή ν' αναφωνεί: ''...μα τότε το να γνωρίσεις το όλον σημαίνει να γίνεις τίποτα. Μόνο το τίποτα μπορεί να γνωρίσει την ολότητα.
Αυτές λοιπόν είναι οι εντάσεις στα επτά σώματα που ήθελα να μοιραστώ μαζί σου. Αρχίζοντας από το φυσικό σώμα. Αν μπορείς να καταλάβεις τις εντάσεις του φυσικού σου σώματος, την ανακούφιση από την ένταση και την ευεξία του, χωρίς βιασύνη, χωρίς πίεση, η συνέχεια θα έρθει μόνη της. Δεν χρειάζεται να βάλεις σημαιάκι ευκολίας ή δυσκολίας στην πορεία σου... αν θέλεις προχωράς προς το έβδομο ή σταματάς, πάλι σε όποιο σώμα θέλεις εσύ.
Παράδειγμα: Η επίτευξη της χαλάρωσης στο πρώτο σώμα γίνεται το εφαλτήριο για το δεύτερο. και αν αντιληφθείς κάτι στο δεύτερο, αν νιώσεις μια αιθερική στιγμή χωρίς ένταση, τότε έχει γίνει το βήμα προς το τρίτο...
Σε κάθε σώμα αν αρχίζεις με ευεξία, ανοίγει αυτόματα η πόρτα για το επόμενο σώμα. Αν όμως έχεις ηττηθεί στο πρώτο σώμα, γίνεται πολύ δύσκολο, έως ανέφικτο, να ανοίξουν οι επόμενες πόρτες.
Άρχισε λοιπόν με το πρώτο σώμα και μη σκέφτεσαι καθόλου τα άλλα έξι. Ζήσε απόλυτα μέσα στο φυσικό σώμα και ξαφνικά θα γνωρίσεις ότι η πόρτα έχει ανοίξει...
____________________________________________________________
* Διαπιστώσεις, κατανοήσεις αλλά και απορίες, και σκέψεις.
Με αφετηρία έναν φανταστικό διάλογο με τον Osho εμπνευσμένο από το βιβλίο του
''Η επανάσταση της ατομικής εξέλιξης'' από τις εκδόσεις Ρέμπελ
* Τη λέξη Ντάρμα, τη μεταφράζουν άλλες φορές σαν «Καθήκον», άλλες φορές σαν «Νόμο», άλλες φορές σαν «Θρησκεία» αλλά με την φιλοσοφική έννοια του όρου δηλαδή ως ένα σύνολο κανόνων που απαρέγκλιτα ακολουθεί κάποιος, άλλες ως «Αλήθεια» αλλά και ως «Διδασκαλία», «Λόγο του Θεού» ή «Θεϊκή ατραπό».
Όσον αφορά την ηθική, ορίζεται ως «Ο ορθός τρόπος ζωής» και «Η ορθή διαγωγή». Όσον αφορά την πνευματικότητα, η Ντάρμα μπορεί να οριστεί ως «Η Οδός των Ανώτερων Αληθειών.
Το Ντάρμα μας διδάσκει ότι για κάθε έμψυχο πλάσμα υπάρχει ένας σκοπός στη ζωή.
Αυτός είναι το να αποκαλύψει τον Ανώτερο Εαυτό του και να εκφράσει στον εξωτερικό κόσμο τις μοναδικές ικανότητες που διαθέτει, με τον ιδιαίτερο προσωπικό του τρόπο.
Ο Ανώτερος Εαυτός είναι εκείνο το μέρος της ψυχής μας που μας συνδέει με το Θεϊκό Ον. Δεν περιορίζεται από το χώρο και το χρόνο και έχει πάντα πρόσβαση σε όλο το απόθεμα γνώσης που αφορά όλες τις μορφές ζωής στο σύμπαν, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας.
Πιο καλά περιγράφεται ως ένας τρόπος ζωής με βασικούς άξονες την αγάπη, την αλήθεια, τον σεβασμό, την αρετή και την τόλμη. Σκοπός της είναι να βοηθήσει τα πλάσματα να προχωρήσουν ταχύτερα προς την Νιρβάνα δηλαδή, την ατομική απελευθέρωση.
Σημειώστε ότι ο ελληνικός όρος που επέλεξε τον 3ο αιώνα π.Χ. ο Βασιλιάς Ασόκα όπως εμφανίζεται σε δίγλωσση επιγραφή (ελληνικά και αραμαϊκά) απευθυνόμενη στους Έλληνες της Βακτρίας που βρέθηκε στην Κανταχάρ του Πακιστάν, για τον όρο Ντάρμα είναι «Ευσέβεια». Ενώ ο Βασιλιάς της Βακτρίας Μένανδρος ο Δίκαιος (το 100 π.Χ. περίπου), μετάφρασε την λέξη Ντάρμα στο νόμισμά του ως «Δικαιοσύνη».
____________________________________________
το βρήκαμε στο http://titaniar.blogspot.gr/
Neo Perasma
____________________________________________
το βρήκαμε στο http://titaniar.blogspot.gr/
Neo Perasma
