Απέναντι στο θάνατο, τι είναι πραγματικά σημαντικό;

Η μικρή μας ιστορία ξεκινάει μ' ένα γάτο, που κρυμμένος σ' ένα θάμνο καταφέρνει, μ' ένα σάλτο, αιφνιδιάζοντας έναν ψαρά σαμουράι του κλέβει το ψάρι που ήταν έτοιμος να ψήσει. 

Ο άγριος πολεμιστής, ψάρευε πλάι σ’ ένα ποτάμι.... Κάποια στιγμή έπιασε ένα ψάρι και ετοιμάζονταν να το ψήσει όταν...
Τη συνέχεια την ξέρετε.

Οργισμένος ο σαμουράι βγάλζει το σπαθί του, ζυγώνει τον γάτο και τον κόβει στα δύο. 

     Όμως ο πολεμιστής, σαν ένθερμος βουδιστής που ήταν, άρχισε να κατατρύχεται από τύψεις επειδή είχε σκοτώσει ένα πλάσμα της φύσης.  Γυρίζοντας σπίτι του...  το θρόισμα του ανέμου στα αυτιά του τραγουδούσε νιάου !

     Ο θόρυβος των βημάτων του στη γη αντηχούσε νιάου.  Οι άνθρωποι που συναντούσε στο δρόμο του έμοιαζαν να του κάνουν νιάου.  Το βλέμμα των παιδιών του αντανακλούσε κάμποσα νιάου.  Οι φίλοι του επίσης νιαούριζαν αδιάκοπα σαν τους πλησίαζε.   Σ’ όλους τους τόπους, σε όλες τις περιστάσεις, ακούγονταν σπαραξικάρδια νιάου.  Την νύχτα ονειρευόταν μονάχα νιάου.
Την ημέρα, κάθε ήχος, κάθε σκέψη, κάθε πράξη της ζωής του μεταμορφωνόταν σε νιάου !

     Η κατάστασή του ολοένα χειροτέρευε. Η ιδεοληψία του τον καταδίωκε και τον βασάνιζε δίχως ανάπαυλα, ακατάπαυστα. Επειδή δεν μπορούσε να βγάλει πέρα όλα αυτά τα νιάου, πήγε σ’ έναν ναό για να ζητήσει συμβουλή από ένα γέρο δάσκαλο του Ζεν.

   - «Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, λυτρώστε με… βοηθείστε με…», τον ικέτεψε. Ο δάσκαλος Ζεν του αποκρίθηκε:
   - «Εσείς, ένας πολεμιστής, πως μπορέσατε να πέσετε τόσο χαμηλά; Αν δεν είστε σε θέση να κατανικήσετε μόνος σας όλα αυτά τα νιάου, τότε σας αξίζει μονάχα ο θάνατος. Δεν έχετε άλλη λύση παρά να κάνετε χαρακίρι. Εδώ και τώρα».  Και πρόσθεσε:  «Παρόλα αυτά, είμαι ταγμένος στο Θεό και σας λυπάμαι. Μόλις αρχίσετε να ανοίγετε την κοιλιά σας, θα σας κόψω το κεφάλι με το σπαθί μου για να συντομεύσω το μαρτύριό σας».

     Ο σαμουράι δέχτηκε και, παρόλο που φοβόταν το θάνατο, ετοιμάστηκε για την τελετή. Όταν όλα ήσαν έτοιμα, ανακάθισε στα γόνατά του, κράτησε το στιλέτο με τα δυο του χέρια και το έστρεψε προς την κοιλιά του.  Ορθός πίσω του, ο Δάσκαλος κράδαινε το σπαθί…
   - «Ήρθε η ώρα», του είπε. «Εμπρός!»
Αργά ο σαμουράι ακούμπησε τη μύτη του μαχαιριού πάνω στην κοιλιά του. Εκείνη τη στιγμή, ο Δάσκαλος πήρε ξανά το λόγο:
   - «Εξακολουθείτε να ακούτε τα νιάου σας;»
   - «Μπα, όχι τώρα πια! Στ’ αλήθεια, όχι».
   - «Τότε, αν δεν υπάρχουν πια νιάου, δε χρειάζεται να πεθάνετε».

    Στην πραγματικότητα, όλοι μας είμαστε ίδιοι με τούτον τον σαμουράι. Αγχώδεις, βασανισμένοι, φοβισμένοι και διστακτικοί. Τα πάντα μας ταράζουν, ακόμη και το πιο μικρό. Είναι γιατί προσπαθούμε να τοποθετήσουμε τον ψεύτικο εαυτό μας ψηλά, σε ένα δήθεν επίπεδο κι οτιδήποτε θεωρούμε πως δεν ταιριάζει με το επίπεδό αυτό, γίνεται ένα νιάου που μας βασανίζει. Όλα όμως τα αυτά τα φανταστικά προβλήματα που μας ταλαιπωρούν δεν έχουν τη σπουδαιότητα που τους αποδίδουμε.  Απέναντι στο θάνατο, τι είναι πραγματικά σημαντικό;
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…



Διαβάστε κι άλλες "Ιστορίες Ζεν"


Περιπλανώμενοι στην αγορά χάνουμε το χρόνο μας
Μια βροχερή μέρα  
Πόσο καιρό χρειάζομαι προς τη φώτιση
Η ανώτερη άγνοια
Αν καταφέρεις να γίνεις λίμνη
Το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο
Όταν έχω ανάγκη να δω το κακό του άλλου
Όταν μπορείς να μην είσαι ποτέ φτωχός
Η αναμονή της ανάποδης κούπας
Ένας τόσο καλά κρυμμένος θησαυρός 
Όπως βλέπεται τον κόσμο, έτσι ακριβώς και ο κόσμος θα σας αποκαλύπτεται

πηγή

  Neo Perasma