Καλό είναι να Προλάβουμε το Ξημέρωμα !

   Κάποιοι άνθρωποι, έχουν παράπονο πως δεν προλαβαίνουν το ξημέρωμα. Η μέρα τους αρχίζει το δείλι και σβήνει την νύχτα... λένε.

   Μα πώς γίνεται αυτό;

   Κι όμως γίνεται...

   Είναι όλοι εκείνοι που τα όνειρα τους δεν υλοποιούνται ποτέ. 

   Χαϊδεύουν μόνο τις ελπίδες τους και μονολογούν αποφασιστικά:     - "Αύριο!"

   Τους αναγνωρίζεις πολύ εύκολα: 

   Είναι ο κύριος με το καρτερικό ύφος που στέκεται στην ουρά, ενώ πάντα θα βρεθεί κάποιος να χωθεί για να του πάρει την θέση.
   Είναι εκείνη η κοπέλα που δεν τρέχει να προλάβει το λεωφορείο, αλλά προτιμά να περιμένει το επόμενο. 

   Είναι όλοι αυτοί που δεν έχουν την τόλμη να κατακτήσουν τους στόχους τους...

   Έτσι είναι και η κοπέλα της ιστορίας μας. 

   Ρομαντική, απίστευτα ρομαντική και μοναχική... ένιωσε το πρώτο ερωτικό σκίρτημα πολύ νωρίς, στην πρώτη δημοτικού!

   Ερωτεύθηκε λοιπόν ένα πιτσιρικά συμμαθητή της. Ήταν ένα ροδοκόκκινο παχουλό αγοράκι, με πράσινα μάτια και καστανόξανθα μαλλιά. Τίποτα το εξαιρετικό, όμως στα δικά της μάτια φάνταζε ως άγγελος. Και έτσι τον αποκαλούσε κρυφά από μέσα της: Ο Άγγελος μου!  Όμως, μόνο από μέσα της. 

   Διότι θα προτιμούσε να αντιμετωπίσει όλους τους δαίμονες τις κολάσεως, παρά να αποκαλύψει σ αυτόν ότι τον αγαπούσε.
   Θα σου περάσει, της έλεγε η φίλη της που δεν άντεχε άλλο να ακούει τα ποιήματα για τον κρυφό ερωτά της.
  Έλα όμως που δεν πέρναγε...
   Ο καιρός περνούσε και το αντικείμενο του πόθου της, της έγινε έμμονη ιδέα. Πάντα αθόρυβα, άρχισε να τον παρακολουθεί. 

   Ήξερε όλες τις κινήσεις του. Το περίεργο ήταν, ότι εκείνος δεν κατάλαβε ποτέ τίποτα. Μα και να του το έλεγαν, δεν θα το πίστευε. Πώς ήταν δυνατόν να πιστέψει κάτι τέτοιο για 'κείνο το κορίτσι που του μίλαγε πάντα τόσο ψυχρά !
   Έτρεμε να μην αποκαλυφθεί κι ας έλιωνε από αγάπη όποτε τον κοιτούσε.

   Τα χρόνια πέρασαν. Η κοπέλα τέλειωσε το λύκειο, και χρειάστηκε  να μετακομίσει σε άλλη πόλη. Η σκέψη της όμως ήταν πάντα σε εκείνον. 

   Γνώρισε αρκετούς ανθρώπους...  έκανε διάφορες σχέσεις με άλλους άνδρες. Πολλά τα συναισθήματα... Μα...

Το πάθος της για την πρώτη της αγάπη, ήταν πάντα εκεί... ένα φάντασμα, αλλά γλυκό, μεταβλήθηκε σε ένα τρυφερό συναίσθημα που δεν την πόναγε πια.

   Κάποια στιγμή παντρεύτηκε, λίγο αργότερα γέννησε ένα αγοράκι. Το βάφτισε Άγγελο...

   Κάποτε, εξηντάρα πια, έμαθε ότι η παλιά της τάξη, θα συγκεντρώνονταν κάπου.
"Έτσι για να θυμηθούμε τα παλιά", έγραφε η πρόσκληση.
   Ούτε που το σκέφτηκε... ήταν ήδη εκεί...

   Έφτασε πολύ συγκινημένη. Ήταν όλοι μαζεμένοι. Και ...εκείνος επίσης. Μιλήσανε για όλα και για τίποτα, όπως γίνεται συνήθως σ' αυτές τις συγκεντρώσεις...

   Εκείνος ήταν παντρεμένος, είχε μάλιστα και 3 παιδάκια.
   Όλα πήγαιναν μια χαρά.
   Μέχρι που εκείνος, της είπε χαμογελώντας: 

   - "Δεν θα το πιστέψεις, αλλά όταν ήμουν πιτσιρικάς, ήμουν άγρια τσιμπημένος μαζί σου. Άλλα δεν τόλμησα ποτέ να σου μιλήσω...  ήσουνα πάντα τόσο ψυχρή μαζί μου!"

   Yπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ποτέ δεν προλαβαίνουν το ξημέρωμα...



Περισσότερες "Ιστορίες Ζεν" 
 
Ανώτατη Αλήθεια

Ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι...
Ένα σκληρό μάθημα για μια σκληρή τέχνη
Μπορείς να νικήσεις χωρίς να πολεμήσεις
Το μυστικό της Οδού του Ξίφους
Δεν φτάνει να θέλεις ν' αγαπήσεις
Αν θα είμαστε μέσα ή έξω από τον κύκλο είναι στο χέρι μας
Όταν άρχισα να νοιώθω
 Τι είναι εγωισμός
Ο καθένας θα επιλέξει το δικό του δρόμο
Για να πετάξεις πρέπει να ξεδιπλώσεις τα φτερά σου

  Neo Perasma