Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Δάσκαλος Ζωής 3ο, Χωρίς Πορεία δεν Υπάρχει Ζωή, Πορευόμαστε για να Μάθουμε..


Ο Σοφός του Δάσους



        Ντίνος Ταξιάρχης     
              μέρος 3ο

    Καθώς προχωρούσαν ο σοφός δάσκαλος Χα- Χα- Χα και οι μαθητές του, βρέθηκαν σε μια μαγική εικόνα. 
   Παράξενα χρώματα και σχήματα, τα συνέθεταν λουλούδια, δέντρα και χλόη. 
Οι μαθητές υπνωτίστηκαν από την ομορφιά τους και φώναξαν:
   - Βρισκόμαστε στον παράδεισο, δάσκαλε.
Κι άρχισαν να περπατούν ανάμεσα σ' όλα αυτά τα πράγματα και να κάνουν γύρους χαρούμενοι σαν μικρά παιδιά. Ξάπλωσαν στην καταπράσινη χλόη και στριφογύριζαν, μέχρι που γινόντουσαν μούσκεμα από την υγρασία της. 

   Ο σοφός δάσκαλος τους παρακολουθούσε σκεφτικός. Κοίταξε κι αυτός αυτή τη μαγεία που έλαμπε. Προχώρησε ανάμεσα σε ρυάκια με τρεχούμενο νερό και πίδακες που το ανύψωναν παιχνιδιάρικα. Πήγε κοντά στα λουλούδια κι άρχισε να τα μυρίζει.

Ένας από τους μαθητές του τον πλησίασε, όταν τον είδε σκεφτικό. 
   - Τι συμβαίνει δάσκαλε;
Ο δάσκαλος στράφηκε προς τον μαθητή.
   - Τα λουλούδια αυτά είναι απλώς πολύχρωμα, διακοσμητικά. Δεν υπάρχει το άρωμα, η ουσία της ζωής, εκείνη η ενέργεια που σου δίνει κίνηση.
Ο μαθητής άρχισε να τα μυρίζει και είδε πως κανένα άρωμα δεν έβγαζαν από μέσα τους. 
   Ξαφνικά όλα άλλαξαν. Ο μαθητής σκοτείνιασε. Η λύπη διαδέχθηκε την πρότινη μεγάλη χαρά του. 

   Κοιτούσε τ' ακίνητα σαν μαρμαρωμένα λουλούδια κι ένα περίεργο συναίσθημα το κατέλαβε. Όλα ήταν τόσο μπερδεμένα στο μυαλό του. Έκοψε ένα λουλούδι και το έτριψε με τα δάκτυλα του. Με μεγάλη έκπληξη είδε πως γέμισαν τα χέρια του με αίματα. δεν ήταν το κόκκινο χρώμα του αίματος, αλλά ένα μαύρο σκοτωμένο αίμα. Ο μαθητής με τρόμο έσκυψε στη συνέχεια κι έβαλε το αυτί του στο έδαφος, κοντά στις ρίζες των λουλουδιών. Άκουσε αναστεναγμούς, βογγητά, κλάματα...

   Γύρισε το τρομαγμένο πρόσωπο του στο δάσκαλο και τον ρώτησε με φόβο.
   - Είναι αληθινό το αίμα που έχω στα χέρια μου, δάσκαλε; Είναι αληθινοί οι ήχοι που βγαίνουν απ' τη ρίζα τους;
Και πριν πάρει απάντηση από τον δάσκαλο, αναφώνησε...
   - Τα λουλούδια αυτά τρέφονται με αίμα και πόνο...
Κι αμέσως πήρε ένα κλαρί κι άρχισε να κτυπά με μανία τα λουλούδια, ενώ το αίμα απ' αυτά τινάζονταν στους σκοτεινούς λαβύρινθους του μυαλού του...
   Ο δάσκαλος κατάλαβε τον κίνδυνο που βρισκόταν ο μαθητής του και με το ραβδί του άρχισε να τον κτυπά, για να τον συνεφέρει, προσπαθώντας να τον βγάλει από την "απατηλή" κατάσταση του. 
Οι μαθητές έτρεξαν κι έπιασαν τον "αλλόφρονα" μαθητή, ενώ κοίταζαν με μεγάλη απορία και φόβο τον δάσκαλο.
   - Μη φοβάστε, τους είπε ο δάσκαλος. Είναι μία παροδική κατάσταση. Αυτά παθαίνουν όσοι σέρνουν με τη σκέψη τους στο χώρο της φαντασίας το αίμα, το φόβο και της δίνουν "απατηλό" συναίσθημα. αντί ν' αδειάζουν το μυαλό τους από σκέψεις του τραγικού παρελθόντος και παρόντος... Εμείς θ' αλλάξουμε αυτή την τραγική ιστορία του παρελθόντος και του παρόντος...  
   Όταν δεν θα υπάρχει ο τραγικός άνθρωπος του αίματος, του μίσους και του φόβου,
ο άνθρωπος του μέλλοντος δεν θα 'χει ανάγκη από το μύθο και την ιστορία του αίματος... 
Θα είναι ελεύθερος κι ανυψωμένος. 
Τον ήρωα του αίματος 
θα τον ακούμε σαν μία απόμακρη ηχώ, 
που τελικά θα σβήσει.

   Ένας μαθητής παρατήρησε:

   - Σοφέ μου δάσκαλε, ο θάνατος της ιστορίας δε θα 'ναι κι ο θάνατος της ζωής;
   - Όχι, γιατί η ζωή δε θα 'ναι τότε ένα ζωώδες τέρας...  Δεν θα 'χει ανάγκη από τα δεσμά του μύθου και της ιστορίας... Θα 'ναι μονάχα ένα ταξίδι σε απαλά κύματα...
   Έπειτα αφού έκοψε ένα πολύχρωμο λουλούδι με δυνατό και ωραίο άρωμα, πλησίασε τον "ασθενή" μαθητή του και του είπε:
   - Μη σκέπτεσαι το πόσο ωραίο είναι, ούτε το πόσο ωραίο άρωμα έχει, αλλά άδειασε το μυαλό σου από σκέψεις και απόλαυσέ το.
έπειτα γυρίζοντας πάλι προς τους μαθητές του είπε:
   - Αυτό το λουλούδι είναι ο σπόρος του παραδείσου. Μετά από αιώνες, χιλιετηρίδες, εκατομμύρια χρόνια θα πολλαπλασιαστεί. Θα γεμίσει αυτός ο τόπος με το άρωμα του. Ο άνθρωπος θα πάψει να 'ναι τραγικός, θα 'ναι ένα χαρούμενο παιχνίδι της ζωής. 
   - Κι εμείς, δάσκαλε, δε θα το ζήσουμε; Ρώτησαν απογοητευμένοι οι μαθητές.
   - Θα το ζήσουμε, γιατί το ένα μέρος του όλου δεν μπορεί να σχηματίσει το όλο. Υπάρχουμε όλοι μέσα στο όλο. Γι αυτό μην απογοητεύεστε...
   - Μα πώς; Ρώτησε ένας μαθητής.
   Ο σοφός δάσκαλος Χα-Χα-Χα, απάντησε:
   - Η ζωή ρέει από το ένα πράγμα στο άλλο, από τον έναν άνθρωπο στον άλλον. 

Η ζωή είμαστε όλοι μας. 
Δεν έχει προσωπική αίσθηση του καθενός μας. 
Είναι αυτή που είναι... Εμείς...  

   Κι αυτό το εμείς ο δάσκαλος το τόνισε ιδιαίτερα.
Οι μαθητές κούνησαν τα κεφάλια τους καταφατικά. Κατάλαβαν το νόημα ή υποκρίθηκαν πως το κατάλαβαν; 
   Η σκέψη του δασκάλου προχωρούσε βαθιά, πέρα από τις κατασκευασμένες ταμπέλες του ανθρώπου. Το εγώ και το εσύ είναι εντυπώσεις... Το ένα είναι μέσα στο άλλο. Αντιπαλεύουν στον ίδιο ρυθμό. Η ζωή είναι κληρονομημένα γονίδια, από έναν πατέρα και από μια μητέρα, από το αρσενικό και το θηλυκό και τίποτε άλλο...
   Έπειτα ο σοφός δάσκαλος Χα-Χα-Χα πήγε κι έπλυνε τα χέρια και το πρόσωπο του σ' ένα τρεχούμενο ρυάκι. Κι αφού απόλαυσε τη δροσιά του, είπε στους μαθητές του:
   - Κάντε κι εσείς το ίδιο. Αδειάστε το μυαλό σας από σκέψεις και νιώστε την απόλαυση απ' τη δροσιά, και τη ροή του.
Κι ο σοφός δάσκαλος έκανε το γνωστό: χα-χα-χα...
Οι μαθητές επανέλαβαν:
   - Χα-χα-χα
Κι έτσι πέρασε η μέρα μ' έναν ήλιο κατακόκκινο που βυθιζόταν στον ορίζοντα.
   Όταν καταρρέει ένα σπίτι, από κάποια αιτία, το καταλαβαίνεις. Όταν όμως καταρρέει ένας ολόκληρος κόσμος αιτία έχει μια πολλαπλότητα που δεν μπορείς εύκολα ν' ανακαλύψεις. Έρχεσαι σ' ένα αδιέξοδο. Η γυμνή ιστορία όλων των εποχών είχε περάσει μες στη μνήμη των μαθητών. Νιώθανε τον εαυτό τους αιχμάλωτο. 
   Ο δάσκαλος γι αυτούς ήταν το κλειδί που άνοιγε όλες τις πόρτες. Το ρώτησαν γιατί νιώθουν τόσο άσχημα γι αυτή την τραγική ανθρώπινη ιστορία.
   - Κάνατε το λάθος να βγάλετε από το λήθαργο μια κατασκευασμένη εικόνα που μάθατε από λόγο σε λόγο. Αδειάστε τώρα το μυαλό σας και θα δείτε ότι η πραγματικότητα που μάθατε δεν ήταν πραγματικότητα. Θα είστε ελευθεροι όταν νιώσετε το κενό σας μες το κενό. 
   Το αδιέξοδο υπάρχει όταν το δημιουργούμε... Είμαστε ένα τίποτα μες το τίποτα... Μια εξίσωση γαλήνης. Αδειάστε από μέσα σας τις ανησυχίες και τις επιθυμίες, ίσαμε να νιώσετε τον εαυτό σας ένα ελαφρό πούπουλο, μια ανεπαίσθητη ενέργεια αναπνοής. Η ζωή πάλλεται μες στις μεταμορφώσεις της.
   Οι μαθητές έκαναν ένα: Χα-χα-χα.
Κι δάσκαλος ανταπέδωσε.
   - Χα-χα-χα.

   Πάντα στο δρόμο που περπατούσαν συναντούσαν ανθρώπους που γύρευαν συμβουλές, για το ένα ή το άλλο πρακτικό ή προσωπικό τους ζήτημα. Ο σοφός δάσκαλος άλλοτε τους έδινε μια απάντηση κι άλλοτε έκανε ένα:

   - Χα-χα-χα, και τους άφηνε άφωνους.
   Αυτή τη φορά δυο φίλοι αποκαλούσαν ο ένας τον άλλον κλέφτη. Ζήτησαν λοιπόν από το δάσκαλο να υποδείξει τον αληθινό κλέφτη, μια που δεν μπορούσε κι δυο να 'να κλέφτες.
   Υπήρχαν κι άλλοι γύρω που ήθελαν ν' ακούσουν από το στόμα του δάσκαλου την αλήθεια. Ποιος αληθινά είναι ο κλέφτης, ο Α ή ο Β; Ο καθένας από τους δυο άρχισε τη δικιά του περιγραφή. Αυτό, αυτό κι αυτό...
   Ο δάσκαλος τότε σήκωσε το δεξί του χέρι ψηλά κι έδειξε τα δυο πρώτα δάχτυλα του στους αλληλοκατηγορούμενους κλέφτες:
   - Αυτά τα δυο δάχτυλα του χεριού μου που βλέπετε είσαστε εσείς οι δυο. Το κάθε δάχτυλο είναι ταυτόχρονα αθώο και ένοχο... ας κόψει το πρώτο δάχτυλο του χεριού του. Πρέπει να ξέρετε ότι η αθωότητα δεν είναι μια καλή φράση που λέει:
  - "Είμαι αθώος."
Η απόδειξη της αθωότητας είναι πόνος, 
μόχθος, περιπέτεια και θυσία. 
Η δικαιοσύνη τιμωρεί και τον ένοχο αλλά και τον αθώο... 
μέχρι να βρει την άκρη του νήματος... 

   Μπορείτε να φανταστείτε τον εαυτό σας μ' ένα δάχτυλο λιγότερο;  Δε θα χάνατε ένα σημαντικό εργαλείο της εργασίας σας; Θα είσαστε όμορφοι στα ξένα μάτια; Θα υποφέρατε σίγουρα σ' όλη σας τη ζωή γι αυτό το κουσούρι. Νομίζετε πως αξίζει ο  κόπος, είτε για τον αθώο είτε για τον ένοχο που θέλει να μην παραδεχτεί την ενοχή του;


   Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα βλέπω την ενοχή να κρύβεται μες στην αθωότητα και την αθωότητα μες στην ενοχή... Η μια απορροφά την άλλη, ώστε ο ένοχος κι ο αθώος να χάνονται...

   Γι αυτό λοιπόν, για μένα, αυτά τα δυο δάχτυλα της ενοχής και της αθωότητας από τη στιγμή που μένουν ακίνητα, είναι σαν να μην υπάρχουν. Αν εσείς οι δυο θέλετε να τα κινήσετε για ν' αποδείξετε την αθωότητα ή την ενοχή σας... πρέπει να τα κόψετε από τη ρίζα τους για να τρέξει ο πόνος, η κραυγή της διαμαρτυρίας, το μαστίγωμα της ενοχής...

   Αυτά τους είπε ο Χα-Χα-Χα, κι εκείνοι κατάλαβαν ότι η ύπαρξη τους έχει περισσότερη σημασία για τον εαυτό τους να παραμείνει σε ηρεμία.  Έπειτα η απόδειξη της ενοχής του ενός ή άλλου για μια ασήμαντη κλοπή, όπως ένα ζευγάρι σανδάλια, ήταν μάλλον ένα παιχνίδι ψυχαγωγικό -ας το πάρουμε κι έτσι- που το έπαιζαν δυο παίκτες ανίδεοι. 


   Έτσι λοιπόν δέχτηκαν με ευχαρίστηση τη λύση που έδωσε ο Χα-Χα-Χα, πως και τα δυο δάχτυλα είναι ένοχα κι αθώα ταυτόχρονα, μια που δεν μπορεί να υπάρξει απόδειξη.

   Κι όταν οι δυο ψιλο-κλέφτες έφυγαν ο σοφός δάσκαλος έβγαλε από μέσα του με ικανοποίηση το γνωστό μοτίβο "χα-χα-χα".
Τον μιμήθηκαν κι οι μαθητές του.
   Κι όλοι μαζί ένιωσαν μια ευχαρίστηση μέσα τους.
Στο δρόμο ένας μαθητής ρώτησε το δάσκαλο.
   - Σοφέ μου δάσκαλε, είναι δυνατόν κι οι δυό κλέφτες να 'ναι ταυτόχρονα αθώοι κι ένοχοι;
   - Ναι! Γιατί νομίζω ότι σ' αυτή την αστεία ιστορία, ο ένας έκλεψε τον άλλον...
Κι ο Χα-Χα-Χα έκανε το γνωστό: "χα-χα-χα". 


Το αόρατο γίνεται ορατό μες στο χρόνο...
Όπως χιλιάδες βήματα
βρίσκουν καινούριο δρόμο.

   -Τι είναι η πορεία μας μες τη ζωή; Ρώτησαν το δάσκαλο οι μαθητές.
   Κι ο δάσκαλος απάντησε.
   -Χωρίς πορεία δεν υπάρχει ζωή. Πορευόμαστε για την κίνηση.

   Πορευόμαστε για να μάθουμε τα χρήσιμα. Η ζωή δεν κτίζεται μες στο φόβο μας, θα είμαστε όλοι σε μια σειρά. Ο ένας θα δίνει το χέρι στον άλλον με εμπιστοσύνη. Μα ο φόβος μας ακολουθεί σε κάθε μας βήμα. Είναι η σπορά που μόνοι μας καλλιεργούμε. Είναι κι η φύση που φοβάται τον άνθρωπο και του δίνει το δικό της φόβο... Κι ο σοφός δάσκαλος έκανε ένα: χα-χα-χα, σαν να ήθελε να δείξει πως η συζήτηση τελείωσε.
Το ίδιο έκαναν κι οι μαθητές του Χα-Χα-Χα και πήγαν ευχαριστημένοι για ύπνο.
   Αν ο άνθρωπος καταλάβει κάποτε ότι αυτός κι ο άλλος είναι ο ίδιος... θα φροντίζει γι αυτόν, σαν τον εαυτό του.

Το ένα μέρος και το άλλο είναι μέρη του όλου.
Πάλλονται με διαφορετικούς ρυθμούς μες στο μεγάλο ρυθμό.
Έτσι λοιπόν πρέπει να λέμε: όχι κατασκευάζω, αλλά κατασκευάζουμε. Όχι αγαπάω, αλλά αγαπάμε. Όχι εγώ, αλλά εμείς. Η απόσταση καταστρέφει. Το φιλί ενώνει δυο ζευγάρια χείλη. Ο άνθρωπος είναι ο έρωτας ο ένας για τον άλλον.
   - Άλλον γιατί δεν έγινε έτσι; Ρώτησαν οι μαθητές.
   Κι ο σοφός δάσκαλος απάντησε:
   - Ο άνθρωπος γεννήθηκε γυμνός κι έβαλε ρούχα. Στη συνέχεια όλοι κοίταζαν να φορέσουν διαφορετικά και πιο καλά ρούχα από τους άλλους, ενώ ταυτόχρονα έντυναν και τη σκέψη τους με τη διαφορετικότητα του εγώ...
   Και οι μαθητές ρουφούσαν τα λόγια του σοφού δάσκαλου και γινόντουσαν κι αυτοί σοφοί...
Κάποια στιγμή τον ρώτησαν
   -Τι είναι σοφία;
   Κι εκείνος απάντησε
   - Να ξέρεις που πηγαίνεις...
Κι έκανε εκέινο το περίφημο: χα-χα-χα κι οι μαθητές ακολούθησαν το ρυθμό του.


Ότι κι αν πεις, ό,τι και να κάνεις
στο δόκανο τον αέρα πιάνεις...

   Αυτό σκεφτόταν ο δάσκαλος όταν δεν μπορούσε να προχωρήσει η σκέψη του. Και δεν επέμενε στην πορεία της, ίσως γιατί καταλάβαινε το μάταιο του δρόμου. Όμως όλα είναι πίστη. Όταν δεν πιστεύεις σε κάτι μένεις μετέωρος... ούτε ελεύθερος  ούτε αιχμάλωτος... Είσαι η δοκιμασία της ζωής και του θανάτου.
   Οι μαθητές του πάντα τον ρωτούσαν για να μάθουν κι έπρεπε να απαντήσει σε κάτι που δεν ήξερε κι ο ίδιος.
Το να ξέρεις είναι το πιο δύσκολο πράγμα, το να μην ξέρεις το πιο εύκολο.
΄Έτσι απαντούσε, κι έκανε το περίφημο: "χα-χα-χα".
Κι έτσι έβαζε τέλος στις ερωτήσεις των μαθητών του.

   Μα οι μαθητές δεν τον άφηναν ήσυχο, σε κάθε ευκαιρία τον ρωτούσαν.
   Να, τώρα, κάποιος απ' αυτούς τον ρώτησε:
   - Σοφέ δάσκαλε, υπάρχει σωτηρία της ψυχής;
   Κι απάντησε:
   - Για να υπάρχει σωτηρία πρέπει να υπάρχει φόβος. Μα εμείς βρισκόμαστε πέρα από το φόβο. Δε μας κυβερνάει πια...
Το απροσδιόριστο της ενέργειας δεν είναι ο φόβος, είναι η διαρκής ελπίδα που μεταλλάσσεται.  Κι όποιος πιστεύει στην ελπίδα, τα πιστεύει όλα.
Εμείς πορευόμαστε πέρα από την ελπίδα, εκεί όπου δεν υπάρχει η τριβή των πραγμάτων.
   Κι ο σοφός δάσκαλος Χα-Χα-Χα, κοίταξε ψηλά, χαμηλά, δεξιά κι αριστερά και χαμογέλασε. Τους κοίταξε για να τους προκαλέσει ιδιαίτερη προσοχή και είπε:
   - Αυτές οι τέσσερις κατευθύνσεις βγάζουν στον ίδιο δρόμο...
Και οι μαθητές μουρμούρισαν:
   - Στο ίδιο δρόμο...
   Τίποτε άλλο σημαντικό δε συνέβη απ' αυτή τη λακωνική ομιλία του δασκάλου, εκτός αν σημαντικό λέμε το θάνατο ενός δημάρχου ή ενός μεγαλέμπορα.


Ντίνος Ταξιάρχης,
σπαράγματα από το "Ο Σοφός του Δάσους" Εκδόσεις Δρομεύς
_____________________________________________________________τέλος 3ου μέρους


   Η ζωή για τον άνθρωπο δεν είναι μόνο ένα πρόβλημα επιβίωσης, αλλά και μια εσωτερική αγωνία. Αναζητά απαντήσεις σε πολλά υπαρξιακά ερωτήματα.

   Ο συγγραφέας ερευνά το μυστήριο της ζωής μέσα από το διαλογισμό, ενώ ταυτόχρονα τονίζει και καυτηριάζει τους απατηλούς νοητικούς καθρέφτες... Οι ήρωές του, θέτουν ερωτήματα και δίνουν απαντήσεις κοινωνικού και φιλοσοφικού περιεχομένου.
Κεντρικός ήρωας είναι, ο σοφός δάσκαλος ο Χα-Χα-Χα. Το όνομά του είναι ένα επιφώνημα και παίρνει τη σημασία του ανάλογα με τον τονισμό του.
Το άλλο πρόσωπο του έργου -κάτι σαν αντίποδας του σοφού δάσκαλου- είναι ο πλούσιος σοφός Πα-Ρα-Ρα, που σημαίνει άνθρωπος του παρά. Οι συγκρούσεις μεταξύ τους είναι σφοδρές, δραματικές.
___________________

Ο Ντίνος Ταξιάρχης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε δραματική τέχνη στη σχολή Εθνικού θεάτρου.Έργα του έχουν μεταφραστεί στα Γαλλικά, Ιταλικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ρουμάνικα, Σλοβένικα. Έχει εκδόσει 36 βιβλία, Ποίηση πεζογραφία, θέατρο. Είναι ιδρυτής του θεάτρου του ενός. Τιμήθηκε με το Κρατικό βραβείο για το μυθιστόρημα του, "Ένας παράξενος άνθρωπος" , καθώς και το βραβείο θεατρικών συγγραφέων για τη θεατρική του δράση στο εξωτερικό. Ασκεί κριτική  βιβλίου και θεάτρου. Είναι μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων καθώς και του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου.



  Neo Perasma  

Μπορείς να Νικήσεις και Χωρίς να Πολεμήσεις




            Το Δώρο των προσβολών
Κάποτε ζούσε ένας σπουδαίος πολεμιστής. Παρά την προχωρημένη ηλικία του, δεν είχε ηττηθεί από κανέναν. Ο κόσμος στην πόλη θεωρούσε ότι μπορούσε να νικήσει οποιονδήποτε τον προκαλούσε. 
Η φήμη του έγινε τόσο μεγάλη που έφτασε πολύ μακριά και πολλοί μαθητές έρχονταν για να μαθητεύσουν πλάι του.
Μια μέρα, ένας νεαρός με πολλές νίκες και μεγάλη φήμη για τις νίκες του, φτάνει στην πόλη αποφασισμένος να γίνει αυτός που θα νικήσει τον ανίκητο, σπουδαίο δάσκαλο. 

Παρά τις συμβουλές των μαθητών του που δεν είδαν με τόσο καλό μάτι τον νεοφερμένο με την σπουδαία φήμη, ο γέρος δάσκαλος δεν άκουγε κανέναν και δέχτηκε με χαρά την πρόκληση του νεαρού πολεμιστή.  

Ο αγώνας ξεκινάει... έχουν λάβει τις θέσεις τους, ο δάσκαλος πολεμιστής και ο νεοφερμένος, ο φημισμένος και φιλόδοξος νεαρός πολεμιστής, που αρχίζει δυναμικά... Από την άλλη πλευρά φαίνεται σαν να μην υπάρχει ανταπόκριση... Ο γέρο δάσκαλος φαίνεται να δειλιάζει. 
Ο νεαρός δυσανασχετεί... Α, δεν θα του τη σκάσει... αφού έκανε το λάθος να δεχτεί την πρόκληση τώρα είναι αργά. Δεν θα καθυστερήσει ο γέρος την ολοφάνερη νίκη του.  Επιτέλους θέλει να δείξει, σε όλους και σ' αυτό το ψοφίμι τη δύναμή του.... Αρχίζει να νευριάζει και να προσβάλλει, να κοροϊδεύει, απευθύνει πολύ άσχημες βρισιές στον αντίπαλο του, τον αποκαλεί δειλό, ψεύτη και αχρείο, ότι ξεγελάει τον κόσμο... του πετάει χώμα και να τον φτύνει στο πρόσωπο. 

Ο γέρο δάσκαλος μένει ατάραχος και ήρεμος σε όλα αυτά... Σαν να μην προορίζονται για αυτόν.  Έχει τη δικιά του τεχνική, πολύ παλιά και δοκιμασμένη, είναι μια διαφορετική φιλοσοφία που λέει... Περίμενε πάντα τον αντίπαλο να κάνει την πρώτη κίνηση, έτσι θα σου αποκαλύψει τις αδυναμίες του, και μετά θα ξέρεις για αυτόν ότι σου χρειάζεται για να νικήσεις!  Λέγανε ότι κανείς δεν είχε αντέξει μαζί του, πέραν του πρώτου γύρου της μάχης.
  
Η μάχη συνεχίστηκε για πολλές ώρες. Είχαμε φτάσει στον δεύτερο γύρο...  Όμως ο φημισμένος πολεμιστής δεν είχε καταφέρει μέχρι τώρα ούτε να ακουμπήσει τον αντίπαλο του. Συνέχιζε με κάθε γνωστή κατάρα και προσβολή.
Μα ο γέρος πολεμιστής παρέμενε ρευστός και ατάραχος, κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι δεν κατάφερνε να τον αγγίξει 
ο νεαρός πολεμιστής... μέχρι που τελικά εξουθενωμένος και ντροπιασμένος, φεύγει αναγνωρίζοντας την ήττα του.

Οι μαθητές του γέρου πολεμιστή, λίγο απογοητευμένοι που δεν έγινε μάχη, μαζεύτηκαν γύρω του και τον ρώτησαν. 

- «Πώς άντεξες τέτοιο εξευτελισμό; Πώς κατάφερες να τον διώξεις;»

- «Εάν κάποιος σου προσφέρει ένα δώρο, κι εσύ αρνηθείς να το δεχτείς» είπε ο δάσκαλος «σε ποιόν ανήκει το δώρο;» 


Περισσότερες "Ιστορίες Ζεν" 
 
Αν θα είμαστε μέσα ή έξω από τον κύκλο είναι στο χέρι μας
Όταν άρχισα να νοιώθω
 Τι είναι εγωισμός
Ο καθένας θα επιλέξει το δικό του δρόμο
Για να πετάξεις πρέπει να ξεδιπλώσεις τα φτερά σου
Μπορείς ν' αλλάξεις το πεπρωμένο ;
Δεν δοκίμασα ακόμα 
Η καλή τύχη και η κακή εξαρτάται 
Μπα... Αλήθεια
Η διάλεξη
Να φροντίζετε για τις πέτρες πρώτα 
Εσύ ακόμα την κουβαλάς
Εγώ είμαι εσύ κι εσύ είσαι εγώ


  Neo Perasma  

Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2014

Ένα Σκληρό Μάθημα για μια Σκληρή Τέχνη





   Ένας παλαίμαχος κλέφτης προσπαθεί να κερδίσει χρόνο ή ακόμα αν τα καταφέρει, ν' αποφύγει να ...διδάξει στο γιο του την τέχνη !

Κινδύνεψε αρκετές φορές να πιαστεί όμως η τύχη τον ευνόησε να μην δοκιμάσει το μενού της φυλακής. Και τώρα σκέπτεται πολύ σοβαρά να συνταξιοδοτηθεί !

   Ο γιος είναι φιλόδοξος και βιαστικός να ξεκινήσει τη δική του καριέρα. 


   Πιστεύει ότι ο πατέρας του, ένας τόσο ταλαντούχος και τυχερός επαγγελματίας, σίγουρα θα είχε πολλά να πει και να δείξει στο βλαστάρι του... Σκέπτεται καιρό τον πρώτο που θα του το ζητήσει, θέλει να είναι σίγουρος ότι η απάντηση θα είναι θετική. Ένα βραδάκι που κρίνει ότι είναι κατάλληλη η ατμόσφαιρα...

   Ζητάει από τον πατέρα του να του μάθει την τέχνη του. Ο ηλικιωμένος κλέφτης συμφώνησε και το ίδιο βράδυ πήρε τον γιό του να διαρρήξουν μαζί ένα μεγάλο σπίτι. Καθώς οι ένοικοι κοιμόνταν, αθόρυβα ο γέρος έβαλε τον γιό του μέσα σ’ ένα δωμάτιο που είχε και μια ντουλάπα με ρούχα. 

   Του είπε να πάει μέσα στην ντουλάπα και να πάρει μερικά ρούχα. Μόλις μπήκε μέσα ο μικρός, ο πατέρας του έκλεισε την πόρτα και τον κλείδωσε μέσα. Μετά, βγήκε από το σπίτι, πήγε στην κεντρική πόρτα, την χτύπησε δυνατά ξυπνώντας τους ένοικους, κι εξαφανίστηκε γρήγορα. 

   Ώρες αργότερα, ο γιός του επέστρεψε σπίτι τους εξουθενωμένος.

«Πατέρα, γιατί με κλείδωσες στην ντουλάπα;» ρώτησε θυμωμένος  «Αν δεν φοβόμουν τόσο πολύ...   αν δεν απελπιζόμουν τόσο από τον φόβο μη με πιάσουν, δεν θα κατάφερνα να διαφύγω....  Επιστράτευσα όλη μου εφευρετικότητα για να ξεφύγω! » 


Ο γέρος χαμογέλασε και αποκρίθηκε  «Γιέ μου, μόλις έλαβες το πρώτο μάθημα της τέχνης των διαρρήξεων» 


Περισσότερες "Ιστορίες Ζεν" 
 
Αν θα είμαστε μέσα ή έξω από τον κύκλο είναι στο χέρι μας
Όταν άρχισα να νοιώθω
 Τι είναι εγωισμός
Ο καθένας θα επιλέξει το δικό του δρόμο
Για να πετάξεις πρέπει να ξεδιπλώσεις τα φτερά σου
Μπορείς ν' αλλάξεις το πεπρωμένο ;
Δεν δοκίμασα ακόμα 
Η καλή τύχη και η κακή εξαρτάται 
Μπα... Αλήθεια
Η διάλεξη
Να φροντίζετε για τις πέτρες πρώτα 



  Neo Perasma  

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

Ο Άνθρωπος θα Μπορούσε να Είναι Τρυφερός, Ευρηματικός, Δημιουργικός... Θα Μπορούσε...


      Στις αρχές του 20ου αιώνα, ένας περιηγητής επισκέπτεται μια απομονωμένη ορεινή περιοχή της Γαλλίας.  Ανακαλύπτει ένα τόπο παρατημένο, με τους λιγοστούς κατοίκους του να οδηγούνται από τις κακουχίες στο μίσος και την τρέλα. 


   Εκτός, από τον Ελζεάρ Μπουφιέ, έναν μεσήλικα βοσκό που γαλήνια ξεδιάλεγει σπόρους βελανιδιάς και τους φυτεύει στις άγονες πλαγιές. Μέρα με την ημέρα ακούραστα... 
   Ενώ ο έξω κόσμος... ο υπόλοιπος κόσμος, περνάει δύο παγκόσμιους πολέμους, ο Ελζεάρ καλλιεργεί και καλλιεργεί. Τελικά σπόρο-σπόρο θα καλλιεργήσει, ένα ατελείωτο δάσος, μετατρέποντας μια χέρσα και αφιλόξενη περιοχή σε έναν φυσικό παράδεισο.

 



   Ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι συμπονετικός. Θα μπορούσε να είναι τρυφερός. Θα μπορούσε να είναι ευρηματικός, τόσο όσο και ο Ελζεάρ Μπουφιέ και ακόμα περισσότερο.  
   Θα μπορούσε να είναι τόσο δημιουργικός, τόσο υπομονετικός.

   Ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι καλός.
Ο άνθρωπος θα μπορούσε να δημιουργεί παραδείσους!  Ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι τόσο αποτελεσματικός....    Όσο ο Θεός και σε άλλους τομείς....  εκτός από την καταστροφή !





Περισσότερες "Ιστορίες Ζεν" 
 
Ανώτατη Αλήθεια

Ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι...
Ένα σκληρό μάθημα για μια σκληρή τέχνη
Μπορείς να νικήσεις χωρίς να πολεμήσεις
Το μυστικό της Οδού του Ξίφους
Δεν φτάνει να θέλεις ν' αγαπήσεις
Αν θα είμαστε μέσα ή έξω από τον κύκλο είναι στο χέρι μας
Όταν άρχισα να νοιώθω
 Τι είναι εγωισμός
Ο καθένας θα επιλέξει το δικό του δρόμο
Για να πετάξεις πρέπει να ξεδιπλώσεις τα φτερά σου
Μπορείς ν' αλλάξεις το πεπρωμένο ;
Δεν δοκίμασα ακόμα 
Η καλή τύχη και η κακή εξαρτάται

  Neo Perasma  

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2014

Δάσκαλος Ζωής 2ο, Ένα Ταξίδι είναι Γαλήνιο ή Τρικυμιώδες...Κανείς δεν Ξέρει, μα το Αποφασίζει.



Ο Σοφός του Δάσους

        Ντίνος Ταξιάρχης 
    
              μέρος 2ο

     Οι μαθητές έγιναν τρεις.
      - "Ευτυχώς σκέφτηκε ο δάσκαλος. Ο ένας θα κρατάει την ισορροπία των άλλων δύο. Έτσι τα βάρη ζυγιάζονται και το φόρτωμα το δικό μου γίνεται ουδέτερο".
   Περπατούσαν μέρα νύχτα για το πουθενά... Τα πόδια τους είχαν πληγιάσει έτρεχε αίμα και ιδρώτας. Και είπαν οι μαθητές: 
   - Δάσκαλε, ξοδεύουμε αίμα και ιδρώτα. Θα θέλαμε να μάθουμε για ποιο λόγο;
   - Δεν υπάρχει λόγος, έτσι γεννηθήκαμε... απάντησε ο σοφός δάσκαλος Χα-Χα-Χα.
   - Τότε είμαστε αδέσποτα σκυλιά. Που βρίσκεται η ευτυχία;
   Ο δάσκαλος έκανε ένα; χα-χα-χα και τους είπε:
   - Σηκωθείτε στις άκρες των ποδιών σας και κοιτάτε μακριά.
οι μαθητές ακολούθησαν τη συμβουλή του δασκάλου και κοίταξαν μακριά.
   - Βλέπετε έναν ελέφαντα κι ένα κουνούπι;
   - Βλέπουμε έναν ελέφαντα, μα δεν βλέπουμε το κουνούπι... είπαν. 
   Ο σοφός δάσκαλος Χα-Χα-Χα του απάντησε:
   Ο ελέφαντας είσαστε εσείς, το κουνούπι η ευτυχία...
   Και οι μαθητές έκαναν ένα: χα-χα-χα και δεν ξαναμίλησαν.

Όσο είσαι ένας, καλά πηγαίνεις.

Όταν γίνεσαι δύο, κάτι στραβώνει.
Τρεις και τέσσερις σου φεύγει το κουμάντο.
Κι αν γίνεις παραπάνω,
βία εφαρμόζεις
για να βρεις ισορροπία...
   Στο δρόμο οι μαθητές έγιναν τέσσερις. Δυο ζευγάρια αταίριαστα πράγματα που έπρεπε να ταιριάξουν. Η ζυγαριά βαραίνει. Στριφογυρίζει το μυαλό του δασκάλου. Νιώθει ανησυχία, όσο κι αν ο πλούτος μέσα του αυξάνει. Τέσσερις μαθητές που ούτε σπιθίτσες μέσα τους δεν έχουν να κοιτάξουν. Άλλοι προχωρημένοι λίγο, άλλοι από την αρχή. Και πως μονιάζουν; Μόνο αν γίνουν πρόβατα κι αυτός βοσκός...

   Και οι μαθητές είχαν γίνει δέκα. Ένα μαντρί χρειάζεται, γιατί το κοπάδι συνεχώς θ' απλώνει. Και έτσι η αλήθεια χρειάζεται ραβδί για να στεριώσει.

   - Όταν δέρνεις με αγάπη, αγαπάς.
κι ο σοφός δάσκαλος έκανε:
   - Χα-χα-χα.
Και οι μαθητές που τον άκουσαν, έκαναν κι αυτοί:
   - Χα-χα-χα.
Ήξεραν ότι δεν ήξεραν μα και να ήξεραν... το ίδιο αποτέλεσμα.
Η γνώση είναι απατηλή...
   Οι μαθητές σαν μέλισσες βούιζαν εδώ κι εκεί. Ο δάσκαλος τους μάζεψε σε λόχο... Ο ένας πίσω από τον άλλον. Ακολουθούσαν μια αγελάδα για το γάλα, ένας γάιδαρος για το φόρτωμα κι ένας σκύλος για το φύλαγμα. Η πορεία τους τραβούσε μάκρος και ξαναγύριζε στο ίδιο σημείο. Οι μαθητές απορούσαν.
- Μην απορείτε. Όλα είναι ένας κύκλος. Η ζωή κι ο θάνατος. Η μέρα και η νύχτα. Η τρικυμία και η γαλήνη. ο θόρυβος και η σιωπή. Εγώ κι εσείς. Αυτά τους είπε ο σοφός δάσκαλος Χα-Χα-Χα. 

Όλα τα φώτα είναι αναμμένα για τη γιορτή,

Τα φυσικά φώτα που έχουμε μέσα μας...
     Σήμερα είναι η μεγάλη γιορτή της αποδημίας, της σκέψης. Έπρεπε η σκέψη να πάψει να ενοχλεί και να ερεθίζει το μέσα μας κόσμο.
Τίποτα δεν χάνεται. Τίποτα δεν κερδίζεται. Όλα μετέωρα, ανάλαφρα και ουδέτερα. Δεν υπάρχει  ούτε ο ένας ούτε ο άλλος... Ο λόγος, ο μονόλογος, ο διάλογος. Ούτε ο παλμός της καρδιάς που σημαίνει ζωή. 
   Αυτή η μεγάλη γιορτή είναι η απουσία της ζωής και του θανάτου.
Το απόλυτο χάος. Η ρίζα που διακλαδώνεται χωρίς όρια.
Η απόλεμη σύγκρουση. Η γέννηση...
   Ο δάσκαλος και οι μαθητές του ταξίδευαν στο άπειρο της σιωπής... Έβλεπαν με τα μάτια τους. Άκουγαν με τ' αυτιά τους. Ένιωθαν με τη γεύση τους, έψαχναν με την όσφρηση τ' άρωμα κι έπιαναν με την αφή τους το αόριστο των πραγμάτων. Ήταν μες στα πράγματα κι έξω απ' αυτά...

Το όνειρο είναι μια πραγματικότητα του ύπνου.
Γίνεσαι θύμα η δολοφόνος. 
Ήρωας ή δειλός.  
Πλούσιος ή φτωχός.
Είσαι απ' όλα και τίποτα. 
   Ένας από τους μαθητές έζησε ένα τέτοιο όνειρο και ξύπνησε τρομαγμένος. φώναξε με λέξεις που λάμπανε ενθουσιασμό: 

   - Είδα το αληθινό φως!
   Κι ένας άλλος που τον άκουσε, αντιφώνησε:
   - Είναι αδύνατον.
   Κι ένας άλλος: 
   - Μόνο ο δάσκαλος μπορεί να το δει... Ο δάσκαλος σηκώθηκε από το θόρυβο. Έδωσε την ηρεμία του μέσα σ' αυτόν και είπε:
   - Δεν είδες τίποτα παρά την αντανάκλαση της επιθυμίας σου. Κι εδώ ήρθες για ν' απαλλαγείς ξανά, γιατί η μαθητεία σου σε μένα δεν θα 'χει πια σημασία, ούτε για σένα. ούτε για μένα. Πήγαινε λοιπόν τώρα έξω και πιάσε την ουρά του γαϊδάρου. Κι ο δάσκαλος γέλασε:
   - Χα-χα-χα.  Κι όλοι οι μαθητές του έκαναν το ίδιο. Κι ο μαθητής κρατώντας την ουρά του γαϊδάρου προσπαθούσε ν' αποκτήσει σοφία...

Αν οι ιδέες ήταν τροφές
όλοι θα πέθαιναν από την πείνα.
  Όμως οι ιδέες καρποφορούν χωρίς λίπασμα. Έρχονται εκεί που δεν τις περιμένεις... Μόνο που κάθε ιδέα έχει τον τύραννο μέσα της. Κάθε άνθρωπος περιμένει τον τύραννό του, άσχετα αν κι αυτός είναι ο τύραννος του άλλου. Έτσι, όσο αυξάνονται οι τύραννοι τόσο ο πόνος γίνεται μεγαλύτερος. 
   Μα όλοι οι μικροί τύραννοι υπακούουν τυφλά στο μεγάλο τύραννό τους. Δεν έχει σημασία αν ο τύραννος είναι γλυκός ή σκληρός. Αν τον νιώθεις σαν πατέρα ή σαν αδελφό. Σαν κάτι σάπιο ή σαν κάτι ιερό. Ο τύραννος είναι μεταμόρφωση μιας ιδέας σε πάθος. και οι μαθητές ρώτησαν το δάσκαλο: 
   - "Τι είναι πάθος"; 
   Ο σοφός δάσκαλος Χα-Χα-Χα πήρε το ραβδί του κι άρχισε να χτυπά τον αέρα.    Χτυπούσε, χτυπούσε, χτυπούσε... Πόση ώρα, πόσες ώρες, ούτε κι αυτός τις μέτρησε, ούτε οι μαθητές του. Μόνο το χέρι του είχε κοκκαλώσει, κι έμεινε μετέωρο μαζί με το ραβδί του.
   - Αυτό είναι το πάθος.
Και οι μαθητές άρχισαν κι αυτοί να χτυπάνε με τα ραβδιά τους τον αέρα και να φωνάζουν:
   - Αυτό είναι το πάθος...

Όπως ο άνεμος πάει παντού
έτσι κι άνθρωποι.
Το αόρατο συμβαδίζει με το ορατό.
   Οι μαθητές τώρα έγιναν δώδεκα. Πολλοί για το τίποτα και λίγοι για το πολύ. 
Οι δύο τελευταίοι φέραν μαζί τους και μια γκαμήλα.
Ο δάσκαλος πάνω στην γκαμήλα οδηγούσε το κοπάδι... που ο καθένας ήταν κοπάδι του εαυτού του... 
   Να, τώρα, φτάσανε στην έρημο. Άμμος, σκόνη, άνεμος. Η διδασκαλία βρήκε τον τόπο της. Εδώ βλασταίνει εκείνο που δε βλασταίνει...
Κάθισαν ολόγυρα από το δάσκαλο. Εκείνος όρθιος μάσαγε ένα χόρτο -δεν ήταν βέβαια αμερικάνικη μαστίχα. 
   - Εδώ, είπε, είναι η πηγή του μηδενός... Αυτοί οι κόκκοι της άμμου, αυτή η σκόνη, αυτός ο άνεμος. Είμαστε οι σκορπισμένοι άνθρωποι. Βρισκόμαστε εδώ και παντού, αλλά και παντού και πουθενά.... Κλείστε τα μάτια σας. Οι μαθητές κλείσανε τα μάτια τους.
   - Που βρισκόσαστε, δεν ξέρετε... Ανοίξτε τα μάτια σας.
Οι μαθητές άνοιξαν τα μάτια τους.
   - Βρισκόσαστε εδώ. Το εδώ είναι μια στιγμή. Σε λίγο είμαστε εκεί... Ο δάσκαλος δείχνει με υψωμένο το χέρι του ένα ακαθόριστο σημείο.
   - Το εκεί που βλέπετε... θα γίνει εδώ... Άρα, βρισκόμαστε εδώ, εκεί και πουθενά...
Και ο σοφός δάσκαλος Χα-Χα-Χα γέλασε:
   - Χα-χα-χα.
Και οι μαθητές μιμήθηκαν:
   - Χα-χα-χα. 
Έμαθαν κάτι που δεν ήξεραν ή έμαθαν κάτι που ήξεραν;

Χωρίς τις εναλλαγές παραστάσεων
ο κόσμος θα ήταν κόλαση.

     Έφυγαν από την έρημο με έναν πλούτο μέσα τους. Πέρασαν στο καταπράσινο λιβάδι. Τα ζώα έφαγαν και ήπιαν ό,τι ήταν απαραίτητο. Οι μαθητές κι ο δάσκαλος κοίταζαν το ασήμαντο που ήταν σημαντικό. Δεν ήταν λόγος, δεν ήταν είδωλο, ήταν η σιωπή που ενεργούσε μες στον εαυτό της.
Κι ο σοφός δάσκαλος είπε:
   - Μάθαμε σημαντικά πράγματα...
Οι μαθητές κούνησαν καταφατικά τα κεφάλια τους.
Τι είχαν μάθει; Ούτε οι ίδιοι ήξεραν. Μα το είπε ο δάσκαλος.
Άρα έμαθαν σημαντικά πράγματα.


Ένα ταξίδι είναι γαλήνιο ή τρικυμιώδες...
Κανείς δεν ξέρει, μα το αποφασίζει.
Ένα ταξίδι στο βάθος του εαυτού μας
το νιώθεις χωρίς να μπορείς να το περιγράψεις.
   Ένα τέτοιο μεγάλο ταξίδι στο βάθος του εαυτού το αποφάσισαν δάσκαλος και μαθητές. Ήταν ένα ταξίδι χωρίς γεωγραφικό χάρτη και πυξίδα. Θα έπλεαν μες στο σκοτάδι με φως το αυθόρμητο της διάθεσης. Όλοι είχαν συμφωνήσει σ' αυτό το σημείο.
   Ετοίμαζε ο καθένας τον οπλισμό του, που ήταν το κουράγιο και η φαντασία του. Ο δάσκαλος είπε:
   - Θα ξεκινήσει ο καθένας για τον εαυτό του, κι ότι συμβεί θα το κρατήσει μέσα του. Η πείρα για να είναι σωστή πρέπει να είναι προσωπική. Και προσέξτε κανείς μες στον ενθουσιασμό του, δε θ' αναφερθεί σε κανένα γεγονός που του έκανε εντύπωση. Το επαναλαμβάνω αυτό γιατί θα σας κοστίσει. Πρέπει να φανταστείτε τότε πως έγινε ένα δέντρο χωρίς νερό. Ένα σώμα δίχως πόδια... Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
   - Χα-χα-χα.
   - Χα-χα-χα. Έκαναν και οι μαθητές.
   Όλοι κλείσανε τα μάτια τους κι άρχισαν να ταξιδεύουν στο βυθό του εαυτού τους. Όλοι τους όμως δεν ανακάλυψαν τίποτα... Ούτε ένα ανεπαίσθητο φωτάκι να τους δείχνει κάποιο δρόμο.  Ούτε ο ίδιος ο δάσκαλος. Κι όταν τελείωσε κάποια στιγμή η αυτοβύθιση και είχαν ανοίξει όλοι τα μάτια τους, ο δάσκαλος είπε:
   - Προσπαθήσαμε να κάνουμε το αδύνατο δυνατό και είμαι βέβαιος πως όλοι μας αποτύχαμε σ' αυτό ταξίδι. Δεν καταλάβαμε πως η μεγάλη απόσταση που χωρίζει το αδύνατο από το δυνατό, μηδενίζει και τα δύο.
Έπειτα έσκυψε, έκοψε ένα λουλούδι και το μύρισε. Το περιέφερε στα ρουθούνια όλων των μαθητών του:
   - Το μυαλό δεν είναι μέσα μας, αλλά μέσα σ' αυτό το λουλούδι. Όλη του η ενέργεια είναι αυτό το άρωμα. Λειτουργεί για όλους. Είναι το όλον. 
Κι ο σοφός δάσκαλος έκανε ένα:
   - Χα-χα-χα.
Και οι μαθητές τον ακολούθησαν:
   - Χα-χα-χα.


Όταν κάποιος νιώθει μια πίεση από μέσα του
προσπαθεί να ξεφύγει από τους άλλους.
Να μείνει μόνος.

  Γι αυτό κι ο σοφός δάσκαλος Χα-Χα-Χα ανέβηκε στην γκαμήλα, για να πάει μακριά από τους μαθητές του:

   - Να με περιμένετε. Θα επιστέψω την αυγή. Με κυνηγάει ένα όραμα και χρειάζεται να μείνω μόνος για να το υποδεχτώ...
Οι μαθητές άκουσαν τον καλπασμό της γκαμήλας, είδαν κι ένα λευκό σύννεφο που κατέβαινε από τον ουρανό.
Θα ήταν σίγουρα το όραμα του δασκάλου, γιατί οι μαθητές έβλεπαν πως τον ακολουθούσε...
   Έμειναν ξάγρυπνοι. Χωρίς το δάσκαλο ένιωθαν ένα κινούμενο όχημα χωρίς οδηγό, να τρέχει ακυβέρνητο.
Ούτε ένα: "χα-χα-χα"... δεν μπορούσαν να γλιστρήσουν από το στόμα τους. 

   Ήταν νήπια που βύζαιναν το αόρατο της σοφίας του δασκάλου. Μα, αυτός ο ουρανός είναι ακόμα φωτεινός. Πόσα αστέρια πρέπει να σβήσουν για να επιστέψει ο δάσκαλος; ... Και κοιτάζοντας τ' αστέρια έβλεπαν τους εαυτούς τους να αιωρούνται σε μια μεγάλη κούνια. Ήταν το μεγαλείο της αναμονής του δασκάλου.


Όσο βυθίζεσαι στον εαυτό σου
τόσο επιστρέφεις άπρακτος.

   Ο σοφός δάσκαλος έβγαλε τις λέξεις από μέσα του σαν ταινία. Έπειτα τις μάσαγε σαν μαστίχα και τις έφτυνε. Πήρε την ουσία τους και περίμενε το όραμα να του μιλήσει... ή να νιώσει ευεργετικά την πνοή του. Σαν ένα φωτεινό σήμαντρο να ηχήσει φως... Το όραμα εφησύχαζε στο δικό του ύπνο. ΄
   Ήταν ένα όραμα για το όραμα... εντελώς ανεξάρτητο και δεν πήγαζε από καμιά πηγή.
    Ο σοφός δάσκαλος ξαναμάζεψε τις λέξεις που έφτυσε από το μουσκεμένο χώμα. 
Τις ξαναμάσησε μήπως και του διέφυγε κάτι σημαντικό. της έβγαλε πάλι από μέσα του όπως και πρώτα, και τις ξανάφτυσε στο χώμα. Και περίμενε...
Άδειασε απ' όλα μέσα του. Τι να δώσει, τι να πάρει... Γέλασε και είπε:
   - Χα-χα-χα.
Καβάλησε την γκαμήλα του και επέστρεψε. Ήταν γεμάτος τίποτα...
Οι μαθητές του είχαν ετοιμάσει τσάι. Καθώς το έπινε, κάποιος μαθητής τον ρώτησε:
   - Σοφέ δάσκαλε, θα ήθελα να μάθω τι είναι η ελευθερία;
   - Μια ταμπέλα που μας μάθανε να διαβάζουμε... 

Ο χρόνος είναι εκείνος που σβήνει
κι ανάβει τα πράγματα
  Κάποιος μαθητής αρρώστησε. Οι άλλοι μαθητές φωνάξανε το δάσκαλο. Αυτός τον είδε που δεν  κινιόταν καθόλου, πως η αναπνοή είχε τελειώσει. Κι ο δάσκαλος είπε ήρεμα:
   - Τίποτα δε συμβαίνει, απλώς θα μείνουμε ένδεκα.
   - Ένδεκα, μουρμούρισαν οι μαθητές, κι έβαλαν το μαθητή εκεί που πάνε όλοι.
Ο δάσκαλος πήρε ένα λουλούδι από το φρέσκο χώμα. τους το έδειξε.
   - Κοιτάξτε αυτό το λουλούδι. Το βραδυ πεθαίνει, το πρωί ζωντανεύει. Έτσι κι αυτός. Θα πεθαίνει και θα ζωντανεύει μέσα μας, ίσαμε που θα 'ρθει η ώρα, που θα τον νιώθετε ούτε ζωντανό, ούτε πεθαμένο. Και οι μαθητές κούνησαν τα κεφάλια τους κι έκαναν:
   - Χα-χα-χα.


Ντίνος Ταξιάρχης,
σπαράγματα από το "Ο Σοφός του Δάσους" Εκδόσεις Δρομεύς
_________________________________________________________  τέλος 2ου μέρους


Η ζωή για τον άνθρωπο δεν είναι μόνο ένα πρόβλημα επιβίωσης, αλλά και μια εσωτερική αγωνία. Αναζητά απαντήσεις σε πολλά υπαρξιακά ερωτήματα.

Ο συγγραφέας ερευνά το μυστήριο της ζωής μέσα από το διαλογισμό, ενώ ταυτόχρονα τονίζει και καυτηριάζει τους απατηλούς νοητικούς καθρέφτες... Οι ήρωές του, θέτουν ερωτήματα και δίνουν απαντήσεις κοινωνικού και φιλοσοφικού περιεχομένου.
Κεντρικός ήρωας είναι, ο σοφός δάσκαλος ο Χα-Χα-Χα. Το όνομά του είναι ένα επιφώνημα και παίρνει τη σημασία του ανάλογα με τον τονισμό του.
Το άλλο πρόσωπο του έργου -κάτι σαν αντίποδας του σοφού δάσκαλου- είναι ο πλούσιος σοφός Πα-Ρα-Ρα, που σημαίνει άνθρωπος του παρά. Οι συγκρούσεις μεταξύ τους είναι σφοδρές, δραματικές.
___________________

Ο Ντίνος Ταξιάρχης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε δραματική τέχνη στη σχολή Εθνικού θεάτρου.Έργα του έχουν μεταφραστεί στα Γαλλικά, Ιταλικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ρουμάνικα, Σλοβένικα. Έχει εκδόσει 36 βιβλία, Ποίηση πεζογραφία, θέατρο. Είναι ιδρυτής του θεάτρου του ενός. Τιμήθηκε με το Κρατικό βραβείο για το μυθιστόρημα του, "Ένας παράξενος άνθρωπος" , καθώς και το βραβείο θεατρικών συγγραφέων για τη θεατρική του δράση στο εξωτερικό. Ασκεί κριτική  βιβλίου και θεάτρου. Είναι μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων καθώς και του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου.


Neo Perasma 

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

Δάσκαλος Ζωής 1ο, Το Νόημα του Άδειου




Ο Σοφός του Δάσους

        Ντίνος Ταξιάρχης     
              μέρος 1ο

     Ήταν ένας σοφός με το όνομα Χα- Χα-Χα... Ήταν ένας δάσκαλος. Ζούσε χρόνια σ' ένα δάσος. Σ' αυτό το δάσος. Ήρθε από το χτες που είναι και το σήμερα. Ήταν το δέντρο και το δάσος μαζί. Μιλούσε με το ένα δέντρο αλλά και με τα πολλά. ΄Έτσι μέσα του ένιωθε την αρμονία. Σπούδασε τη φύση μέσα στη σιωπή. Και η σιωπή μιλούσε μέσα του και του εξηγούσε...

   Απροσδιόριστη εποχή, ρούχα απέριττα, κι ένα ραβδί στο χέρι. Η σοφία δεν έχει ηλικία... είναι αυτή που είναι. Το ίδιο κι ο σοφός δάσκαλος του δάσους Χα-Χα-Χα. Περνούσε από εποχή σε εποχή, από πριν και μετά τα ζώα και τον άνθρωπο, και πιο βαθιά, εκεί που ακούγοντας μόνο μια παράξενη μουσική που έρχονταν από τη φωτεινή ενέργεια...


   Ερημίτης και οδοιπόρος αργότερα, έμαθε ότι τα πράγματα είναι απλά και πολύπλοκα. Ότι η ομορφιά και η ασχήμια, δεν είναι κάτι ξεχωριστό, πως είναι οι μόνο εικόνες ψευδαίσθησης που γερνάνε και χάνονται μες το χρόνο. Κι όταν ωρίμασε νόμιζε πως θα μπορούσε ν' αποκτήσει μαθητές και να διδάξει...


   Είχε μέσα του γεγονότα λαμπερά, που έζησε ανάμεσα στο φως και σε σκιές, σε αμφιβολίες και βεβαιώσεις... Κι ο λόγος από μέσα του άρχισε να κυλάει σαν ρυάκι δροσερό. Στην αρχή τον άκουγε μονάχα ο ίδιος, Ήταν τότε που δίδασκε μονάχα τον εαυτό του... απ' ότι πήρε από τη φύση. Έπρεπε να επαναλάβει, να συνηθίσει, αλλά πάντα είχε στο νου του, πως είναι ένα με τη φύση και πρέπει να τη συμβουλεύεται συχνά για να μαθαίνει περισσότερα... Ο σοφός δάσκαλος Χα-Χα-Χα, κάθε φορά που ένιωθε μέσα του κάτι το σημαντικό, αναφωνούσε το όνομά του: Χα-Χα-Χα.

   Δεν ήταν εγωιστικό παραλήρημα μιας ικανοποίησης όπως κάποτε είχε πιστέψει κι ο ίδιος, αλλά μια έξοδος αναπνοής που κλείστηκε μέσα του. Κι αυτό το αναφώνημα το χρησιμοποιούσε αργότερα με διάφορες σημασίες...


   Ο σοφός δάσκαλος έβλεπε ψηλά και χαμηλά, δεξιά κι αριστερά, ίσια και πίσω. Είχε μια περιστρεφόμενη όραση. Δηλαδή μια όραση που δεν έπεφτε σ' ένα μονάχο σημείο. Η σοφία του δεν ήταν αποσπασματική αλλά συμπαντική. Όλο και ρούφαγε την ουσία της φύσης, όπως ένα μικρό παιδί ρουφάει το μητρικό γάλα.
Κάποια στιγμή βρέθηκε κι ένας μαθητής. Ήθελε να δοθεί μες στη σοφία του όπως μια ερωτευμένη γυναίκα σ' έναν άντρα.
Ο δάσκαλος τον κοίταξε και τον άκουσε χωρίς να πει τίποτα και τράβηξε το δρόμο του. Μα αυτός ακολουθούσε πίσω του σαν πιστό σκυλί. Ο δάσκαλος ένιωθε τη ζεστή αναπνοή του πίσω του, που είχε ξεκολλήσει από μέσα του και γύρευε σαν ζεστός αέρας να του αφήσει κάποιο μήνυμα... 

   Ο δάσκαλος κατάλαβε ότι αυτό το μήνυμα δεν ήταν απλά λόγια, μα μια κατάσταση ψυχής που είχε χάσει το δρόμο της. Κοντοστάθηκε, σχεδόν δεν έκανε ούτε ένα βήμα πια και περίμενε τον υποψήφιο μαθητή να πλησιάσει. Κι όταν ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο, κι ο δάσκαλος διάβασε μέσα του την αθωότητα, του έκανε νόημα να τον ακολουθήσει. 

   Κι εκείνος βουβός και χαρούμενος ακολούθησε το δάσκαλο, γιατί μάθαινε τη σοφία του σε κάθε του βήμα που ήταν ενέργεια μάθησης.
   - Ποιός νομίζεις πως είσαι; Τον ρώτησε ο δάσκαλος.
   - Ένα τίποτα. Απάντησε σεμνά ο μαθητής.
   - Εκεί θα μείνεις για να μελετήσεις...
Ο μαθητής απόρησε:
   - Στο τίποτα δάσκαλε;
Το τίποτα δεν είναι τίποτα. Είναι το άδειο που ψάχνουμε όλοι μας. Γιατί αν γεμίσουμε το τίποτα με όνειρα και ψευδαισθήσεις θα χάσουμε ότι πολύτιμο έχουμε, τον εαυτό μας.
Ο μαθητής σιώπησε, προσπαθούσε να καταλάβει.
   - Μην προσπαθείς να καταλάβεις.  Αυτό θα έρθει μόνο του σε ώρα σιωπής. Ότι πιέζεται πάει ψηλά και χάνεται. Ο θησαυρός υπάρχει μέσα μας. Μεσ' απ' το σκοτάδι θα βρεις το φως...
Κι ο σοφός δάσκαλος  Χα-Χα-Χα έκανε ένα:
   - Χα-Χα-Χα.
Κι ο μαθητής επανέλαβε:
   - Χα-Χα-Χα...

   Περπατούσαν στο άδειο του στοχασμού απροσδιόριστο χρόνο. Τι είδαν και τι δεν είδαν, δεν το έκαναν γνωστό ο ένας στον άλλον. Ίσως δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να κάνουν διάλογο, αλλά ο πιο σωστός και γοητευτικός διάλογος είναι εκείνος που κάνει κανείς με τον εαυτό του...

   Όμως ο μαθητής είχε ανάγκη από ομιλία, ήθελε διάλογο. γιατί δεν ήταν εύκολο πράγμα, ένας απλός μαθητής να μάθει μέσα από τον εαυτό του. Χρειάζονταν μακριά πορεία, κι αυτός μόλις σχεδόν είχε γεννηθεί... Μόλις περπατούσε στα δυο του πόδια, χωρίς να ξέρει που βαδίζει και γιατί βαδίζει...
Ρώτησε λοιπόν το δάσκαλο:
   - Πού βρίσκεται το φως δάσκαλε;

Ο δάσκαλος έκλεισε τη γροθιά του.

Κι ο μαθητής που δεν κατάλαβε τη σημασία της κίνησης του δάσκαλου, ξαναρώτησε;
   - Πού βρίσκεται το φως δάσκαλε;
Ο δάσκαλος άνοιξε τη γροθιά του χωρίς ν' απαντήσει.
Κι ο μαθητής κούνησε ουδέτερα το κεφάλι του, χωρίς να επιμείνει περισσότερο.
   Η νύχτα πέρασε μέσα τους κι αυτοί αποκοιμήθηκαν με μισοσβησμένες λέξεις, κρεμασμένες από τα χείλη τους.
   Κι όταν ξημέρωσε, αφού έφαγαν τη λιτή τροφή τους και ήπιαν κρύο νερό από την πηγή, πήραν πάλι το δρόμο τους.
Πήγαιναν έτσι στην τύχη, χωρίς σκοπό κι αναζήτηση, εκεί που το απρόοπτο έχει σημασία.
   Κάποια στιγμή ο δάσκαλος σταμάτησε και με το ραβδί του χτύπησε μια πέτρα. Ο μαθητής προσπάθησε να μαντέψει το γιατί. Ο δάσκαλος ξαναχτύπησε την πέτρα...  Ο μαθητής πήρε αυθόρμητα από το δάσκαλο το ραβδί και χτύπησε κι αυτός την πέτρα. 
Ο σοφός δάσκαλος Χα-Χα-Χα έκανε ένα:
   - Χα-χα-χα.
Κι ο μαθητής είπε:
Η ζωή βρίσκεται σ' αυτή την πέτρα.
Ο σοφός δάσκαλος έκανε πάλι ένα:
   - Χα-χα-χα.
Και τίποτε άλλο δε σάλεψε. Όλα κλειδώθηκαν σε μια σιωπή.
Κι όταν πάλι ξεκίνησαν συνάντησαν στο δρόμο τους σφοδρό αγέρα.
Ο σοφός δάσκαλος Χα-Χα-Χα έμεινε ακίνητος σαν ριζωμένος. Ο μαθητής αιωρούμενος.
   - Αέρας είναι, δεν είσαι φύλλο...
Του είπε ο δάσκαλος. 
Κι ο μαθητής απάντησε:
   - Δεν είμαι φύλλο, είμαι αέρας...
Τότε τα πρόσωπά τους άλλαξαν σώμα.
Ποιος ο μαθητής; Ποιος ο δάσκαλος;

   Αυτό όμως ήταν μια αστραπή που έσβησε, ήταν η επιθυμία του μαθητή να γίνει δάσκαλος.
   Μα οι στιγμές άλλαξαν γρήγορα και αντίστροφα, κι έτσι ο καθένας τους πήρε την αρχική του θέση... Ο δάσκαλος ήταν ο δάσκαλος κι ο μαθητής ο μαθητής.
   Ο ουρανός ξαφνικά μαύρισε μέσα κι έξω απ' αυτούς. Η βροχή ήταν μια βροχή προειδοποίηση, μα και μια βροχή φυσική.
Κανείς δεν τα βάζει με τη φύση, Είναι ο πατέρας, η μητέρα, ο φίλος, ο εχθρός... κι η βροχή έπεφτε, μούσκευε το χώμα, έδινε ζωή και θάνατο. Κι ο δάσκαλος κι ο μαθητής ανάμεσα, ταξίδευαν πέρα από τα όνειρά τους.
Και ξαφνικά ο δάσκαλος έκραξε κραυγή πουλιού.
   - Πέρα από τα όνειρα υπάρχει ταραγμένη σιωπή. Κι ο μαθητής άκουσε αυτή τη ταραγμένη κραυγή και τρόμαξε.
Ο δάσκαλος τον χτύπησε με το ραβδί του για να συνέλθει.
   - Πέρα από το φόβο δεν υπάρχει φόβος... του είπε.

   Κι ο μαθητής ηρέμησε μες στο φόβο του.
Τότε ο δάσκαλος ξάπλωσε μες τα νερά. Ακολούθησε ο μαθητής.
Έγιναν πλεούμενα μες στη ροή του νερού. Συνάντησαν δροσιά, πετούμενα, ομιλίες αδιάβαστες, μια ζωή κάτω από το νερό, που είχε τα ίδια μάτια να βλέπει και τα ίδια αυτιά ν' ακούει.

   Κι έπειτα να, βγήκαν στην ξηρά, σαν φύλλα ανάερα, και κάθισαν μαλακά, εκεί που η άμμος έπαιζε το παιχνίδι με του κόκκους της.
Κι ο δάσκαλος έκανε ένα:  χα-χα-χα. Κι ο μαθητής επανέλαβε το ίδιο.
Περπάτησαν και είδαν μακριά μια φωτισμένη πόλη. Ο σοφός δάσκαλος Χα-Χα-Χα σήκωσε το ραβδί του στο πρόσωπο του μαθητή κι έσβησε το φως της πόλης απ' τη θωριά του.
   Ο μαθητής πήγε να ρωτήσει γιατί;...
   Ο δάσκαλος διάβασε την ερώτησε στα χείλη του κι απάντησε:
Μέσ' απ' το σκοτάδι θα βρεις το φως...
Ο μαθητής κατάλαβε.
Αυτό το φως ήταν το σκοτάδι.
Ο σοφός δάσκαλος Χα-Χα-Χα έκανε ένα: 
   - Χα-χα-χα.
Αυτό είχε μια σημασία που έπιασε ο μαθητής.
   - Χωρίς σκοτάδι δεν υπάρχει φως.

   Περπατούσαν συνέχεια, σάμπως η κούραση να μην υπήρχε. Στο δρόμο συνάντησαν ανθρώπους που τους δώσανε τροφή. Αγαπούσανε τους σοφούς και τους άγιους κι ήθελαν να μάθουν απ' αυτούς το παιχνίδι της ζωής. Όταν η ζωή είναι ένα παιχνίδι όλα παίζονται...  Όμως η απόλυτη σιωπή είναι κι αυτή που έχει όλες τις λύσεις του παιχνιδιού. 
Όταν βγήκαν από την πόλη, ο μαθητής ρώτησε το δάσκαλο:
- Που πάμε τώρα;
Ο δάσκαλος έδειξε τον ορίζοντα κι έκανε ένα: χα-χα-χα.
Κι ο μαθητής τον μιμήθηκε:
-Χα-χα-χα.
Ήταν το νόημα του άδειου...

   Ο δάσκαλος κι ο μαθητής περπατούσαν και πίσω τους ακολουθούσαν οι πιστοί... ο ένας πίσω από τον άλλον, μια λεωφόρος...

Ο δάσκαλος πάντα μπροστά κι αυτοί πίσω άκουγαν λόγια, που ο άνεμος τους έδινε τη σημασία του: "ξέρω-δεν ξέρω"...
Κάποια στιγμή ο δάσκαλος έστρεψε προς αυτούς και τους είπε:
   - Όλα υπάρχουν μέσα σας. Μην ψάχνετε. Όλα θ' ανθίσουν την άνοιξη. Και η μοναξιά ανθίζει την άνοιξη, όταν η καρδιά είναι καθαρή...
Ο δάσκαλος δεν είπε τίποτε άλλο κι άρχισε ν' ανεβαίνει στην κορφή του βουνού με βήμα σημειωτόν...
Αν έφτανε δε θα υπήρχε κορφή...
Γι αυτό είπε στο πλήθος που τον ακολουθούσε:
   - Αν φτάσουμε στην κορφή, θα τα μάθουμε όλα. Τότε η ζωή δε θ' αξίζει... γυρίστε λοιπόν πίσω στα σπίτια σας για να μάθετε την υπομονή... 
Όλοι τότε γύρισαν προς τα πίσω. Και τα βήματα τους λειτούργησαν την ελπίδα. Την ελπίδα να φτάνεις και να μη φτάνεις.

   Ο χρόνος περνούσε μέσα από σπασμένες εικόνες. Ο δάσκαλος κι ο μαθητής τον είχαν προσπεράσει... Τι σημασία έχει ο χρόνος... Αυτοί ζούνε σταγόνα-σταγόνα τα δικά τους γεγονότα και τα γεύονται...

Τώρα ο δάσκαλος κι ο μαθητής είχαν βυθιστεί στο όραμα...που ήταν μια μικρή τελεία και προσπαθούσε να μεγαλώσει...
- Ας την αφήσουμε όπως είναι, είπε ο δάσκαλος. Ούτε να μεγαλώσει, ούτε να μικρύνει... Μόνη της θα σκεφτεί τι θα κάνει...
Κι ο μαθητής ρώτησε:
   - Γιατί μοιάζει με φανάρι που κινείται;
   - Είναι γιατί τρέχει και κυνηγά το φόνο...
Κι ο μαθητής απόρησε:
   - Γιατί το όραμα να κυνηγά το φόνο;
   - Γιατί είναι ο θάνατος της ζωής.
Κι ο σοφός δάσκαλος έκανε ένα: χα-χα-χα.
Το ίδιο κι ο μαθητής. 
Κι όταν το νερό κυλάει
κανένας δε μιλάει

   Ήταν μια ωφέλιμη σιωπή που θα έφερνε καρπούς. Είναι η δυστυχία που δεν έρχεται σ' επαφή μαζί σου και σε προσπερνάει... Είναι η ευτυχία που βρίσκει την ελευθερία της, όταν σκορπίζεται στο αέρα... Είναι οι άνθρωποι που απλώνουν μια αγκαλιά ουρανό για να δεχτούν αυτό που δεν ξέρουν. 
   Έτσι μια μέρα ο ένας μαθητής έγιναν δύο.
   Κι ο δάσκαλος είπε στον εαυτό του:
   - "Τώρα έχω να σηκώσω δύο βάρη, και πρέπει να προσέχω μη γείρει η ζυγαριά στο ένα βάρος και χαθεί ότι έχω μάθει ως τώρα"...
Περπάτησαν ανάμεσα σε βουνά και σε λαγκάδια. Ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Και οι μαθητές του πρόσεξαν πως δεν πειράχτηκαν ούτε από το καλό, ούτε από το κακό... Ρώτησαν το δάσκαλο πως είναι δυνατόν να περάσουν ανέγγιχτοι απ' αυτά τα δύο τέρατα...
Κι ο δάσκαλος απάντησε:
   - Η απόσταση είναι η ίδια... Και γέλασε:
   - Χα-χα-χα...
Και γέλασαν και οι μαθητές:
   - Χα-χα-χα...
Το καλό και το κακό ήταν ένα δικέφαλο πλάσμα.



   Πιο κάτω συνάντησαν έναν ανήσυχο στρατηγό. Ρώτησε: "πώς θα μπορούσε να νικήσει τον εχθρό του". 

   - Να βγάλεις τη στρατιωτική στολή σου, απάντησε ο δάσκαλος.
   - Μα τότε θα είμαι ένα μηδέν...
   Έτρεμε σύγκορμα ο στρατηγός σ' αυτή του τη φράση.
   - Αυτό το μηδέν είναι η νίκη σου...
Κι όταν απομακρύνθηκαν είδαν το στρατηγό να βγάζει τη στολή του. Περίμενε τώρα το μηδέν να του φέρει τη νίκη...
Μα όσα μηδενικά να προσθέσεις στο μηδέν, πάντα μηδέν θα 'ναι, κι ο στρατηγός ήταν κι αυτός ένα μηδέν... Θα γλύτωνε μια για πάντα από τη δόξα, που έχει πολλά εφιαλτικά γυρίσματα. Ποιός ξέρει αν κατάλαβε, αν άκουσε αυτή τη φωνή, κι αν είδε πως το ξένο αίμα ρέει και στις δικές του φλέβες. 


Κι όταν η φύση νιώθει γαλήνια, 

νιώθουν κι οι άνθρωποι το ίδιο



   Δάσκαλος και μαθητές το ένιωσαν, άφησαν τα πράγματα τις ψυχής τους να τακτοποιηθούν  μόνα τους, κι ο ελαφρός ύπνος τους πήρε κάτω από τα δέντρα, που μπορούσαν να'ναι και σκληρές πέτρες. Δεν είχε καμιά σημασία. γιατί το σώμα τους ήταν ουδέτερο σε κάθε επαφή.
Και η συνομιλία με τη φύση ήταν ένα συνεχές περπάτημα εδώ κι εκεί, όπου το μάτι βλέπει ν' απλώνεται.

   Οι μαθητές, κάποια στιγμή, έκαναν στο δάσκαλο μια απροσδόκητη ερώτηση, μα που ήταν μες στη φύση των πραγμάτων. Ήταν ο ίδιος ο άνθρωπος.

Τι είναι ο έρωτας δάσκαλε;
Είπαν με μια φωνή και οι δυο μαθητές μαζί, σαν να είχαν συνεννοηθεί. Μα όχι, ήταν κάτι το αυθόρμητο που ήρθε από μέσα τους.
Ο σοφός δάσκαλος τότε χτύπησε με τα δυό του χέρια παλαμάκια:
Τακ-τακ-τακ...
   - Αυτός είναι... είπε.
Οι μαθητές τον μιμήθηκαν και χτύπησαν κι αυτοί παλαμάκια.
Τακ-τακ-τακ...
Και είπαν:
   - Αυτός είναι...

Ένας παλμός... μια ουσία... μια συγκίνηση... Το ένα που γίνεται δύο, ο πολλαπλασιασμός...

________________


Ντίνος Ταξιάρχης,
σπαράγματα από το "Ο Σοφός του Δάσους" Εκδόσεις Δρομεύς
_____________________________________________________   τέλος 1ου μέρους


Η ζωή για τον άνθρωπο δεν είναι μόνο ένα πρόβλημα επιβίωσης, αλλά και μια εσωτερική αγωνία. Αναζητά απαντήσεις σε πολλά υπαρξιακά ερωτήματα.

Ο συγγραφέας ερευνά το μυστήριο της ζωής μέσα από το διαλογισμό, ενώ ταυτόχρονα τονίζει και καυτηριάζει τους απατηλούς νοητικούς καθρέφτες... Οι ήρωές του, θέτουν ερωτήματα και δίνουν απαντήσεις κοινωνικού και φιλοσοφικού περιεχομένου.
Κεντρικός ήρωας είναι, ο σοφός δάσκαλος ο Χα-Χα-Χα. Το όνομά του είναι ένα επιφώνημα και παίρνει τη σημασία του ανάλογα με τον τονισμό του.
Το άλλο πρόσωπο του έργου -κάτι σαν αντίποδας του σοφού δάσκαλου- είναι ο πλούσιος σοφός Πα-Ρα-Ρα, που σημαίνει άνθρωπος του παρά. Οι συγκρούσεις μεταξύ τους είναι σφοδρές, δραματικές.
___________________

* Ο Ντίνος Ταξιάρχης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε δραματική τέχνη στη σχολή Εθνικού θεάτρου.Έργα του έχουν μεταφραστεί στα Γαλλικά, Ιταλικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ρουμάνικα, Σλοβένικα. Έχει εκδόσει 36 βιβλία, Ποίηση πεζογραφία, θέατρο. Είναι ιδρυτής του θεάτρου του ενός. Τιμήθηκε με το Κρατικό βραβείο για το μυθιστόρημα του, "Ένας παράξενος άνθρωπος" , καθώς και το βραβείο θεατρικών συγγραφέων για τη θεατρική του δράση στο εξωτερικό. Ασκεί κριτική  βιβλίου και θεάτρου. Είναι μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων καθώς και του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου.


  Neo Perasma